Co dalej z młodym kinem ?

Ostatni konkursowy dzień dostarczył widzom wielu emocji, choć niekoniecznie z powodu artystycznych wyżyn. Było to widać podczas dyskusji „Szczerość za szczerość”, gdzie temperatura rozmowy osiągnęła satysfakcjonujący poziom. Po obejrzeniu wszystkich pozycji konkursowych, bez specjalnego zaskoczenia można powiedzieć, że słowa Janusza Kijowskiego o wysokim poziomie krótkiego metrażu potwierdziły się. Niestety dyplomatyczne sformułowania o niszowych i niskobudżetowych debiutach pełnometrażowych oznaczały, że były one na najniższym poziomie od lat. Przypomnijmy, że na poprzednim MiFie mogliśmy zobaczyć „Być jak Kazimierz Deyna” i „Dziewczynę z szafy”. Tym razem nic takiego się nie zdarzyło. Być może faktycznie zmiana terminu Festiwalu spowodowała, że wiele obrazów nie zostało ukończonych.   W piątek obejrzeliśmy 3 pełnometrażowe fabuły. Pierwsza z nich to film Macieja Adamka :”Zdjęcie”. Film zaskakujący z kilku powodów. Historia inicjacji młodego chłopaka została opowiedziana w bardzo ascetyczny sposób, z niewielką ilością dialogów i w bardzo wolnym tempie. Nieprofesjonalny aktor, który go zagrał zgodnie ze wskazówkami reżysera, nie pokazywał emocji a tylko myślał o nich, co spowodowało, że część widzów jego obecność na ekranie określiła mianem: drewniana. A jednak ten spokój mógł się podobać. Podobnie jak cała opowieść, bez specjalnych zwrotów akcji. To co zobaczyliśmy na ekranie, pokazało przemianę bohatera w taki sposób, jak dzieję się to w życiu, bez wielkich, rewolucyjnych sytuacji. Bo wszystko wymaga czasu, a założeniem Adamka było aby niczego nie przyspieszać ani nie skracać dla potrzeb 90 minut filmu. „Zdjecie” to bardzo interesująca alternatywa dla kina chaosu i akcji.   Autor kolejnego filmu, Mariusz Kuczewski podjął się nie lada wyzwania, aby nakręcić horror. W polskiej kinematografii zdarzyło się zaledwie kilka takich filmów, i wszystkie były nieudane. Już po kilkunastu minutach oglądania „Silent lake” było wiadomo, że ponownie się nie udało. Historia pary Anglików, która na mazurskich jeziorach styka się z legendą o duchu krwiożerczej Gimeldy z bagien, częściej budziła śmiech niż grozę. W filmach grozy konieczne są sceny które śmieszą, aby rozładować napięcie i trzeba przyznać, że kilka z nich było naprawdę zabawnych, choć nie wiadomo, czy zgodnie z intencjami autora. Film miał bardzo niski budżet, który wystarczył na jedzenie dla ekipy na planie i to niestety miało zgubny wpływ na efekt końcowy. Jednak podczas dyskusji nie zabrakło głosów chwalących film. Kilka osób przyznało, że były chwile kiedy się bali, ale co najważniejsze, że „Silent lake” wzbudził duże emocje, a to bardzo wielu polskim filmom się nie udaje.   Ostatnim filmem konkursowym były „Oszukane” Marcina Solorza, produkcja TVN, obecna już w polskich kinach. Chyba jednak wielu koszalinian filmu nie widziało, bo zgromadził on największą widownię na tegorocznym festiwalu. Telewizyjna produkcja to specyficzny gatunek filmowy. Przyrządzony według sprawdzonych recept, do bólu profesjonalny i w oczywisty sposób odwołujący się do emocji widza. Powoduje to przewidywalność sytuacji pokazywanych na ekranie, które przyrządza się jak dobre danie, tak aby było smaczne. „Oszukane” to dramatyczna historia zamienionych w szpitalu dzieci, zagrana przez dobrych aktorów, dobrze sfotografowana i okraszona dobrą muzyką. Tylko oglądało się ją tak, jak kolejny odcinek telewizyjnego serialu.   Wieczór zakończył się koncertem Jessie Evans, która potrafiła śpiewać i grac na saksofonie, ale nie wiedzieć czemu nie porwała publiczności, która mając na to nadzieję, wywołała artystkę do bisu i wtedy rzeczywiście coś drgnęło – pojawiły się gęste elektroniczne dźwięki i cześć widzów ruszyła do tańća. Dzisiaj o 20:00 gala zakończenia Festiwalu, poznamy wyniki i obejrzymy nagrodzone filmy. Werdykt oczywiście już zapadł, ale poznamy go dopiero wieczorem. Cierpliwości :)

Kolejne konkursowe pokazy długiego metrażu nie pozwoliły na wskazanie faworyta festiwalu. Ale za to dyskusje po projekcjach były bardzo żywe i niekoniecznie miłe dla autorów. Ale w końcu to „szczerość za szczerość”. Koszalińska impreza raczej nie należy do tych, na których obecni lansują siebie. Choć nie brakuje dobrze ubranych dziewczyn i znanych twarzy, to odległość jaka dzieli nas od centrum Polski powoduje, że zdecydowana większość osób wygląda raczej dość luźno jeśli chodzi o wygląd   Skoro mowa o znanych twarzach, przed jedną z projekcji byłem niechcący świadkiem rozmowy telefonicznej, w której pewna niemłoda już pani relacjonowała z wypiekami na twarzy, kogo znanego w Koszalinie już zdążyła zobaczyć :) Piotra Najsztuba, Juliusza Machulskiego, Katarzynę Kwiatkowską i Małgorzatę Pieczyńską ! Od siebie mogę jeszcze dodać Katarzynę Herman, Ewę Kasprzyk, Ewę Bukowską, Dorotę Stalińską, Grażynę Barszczewską i dawno nie widzianą Adriannę Biedrzyńską.. Normalność naszej imprezy spowodowała, że bodaj chyba nikt ich nie fotografował. Jeśli się mylę, zdjęcia postaramy się na naszym portalu umieścić.     Teraz kilka słów o filmach. „Kanadyjskie sukienki” Macieja Michalskiego. Film miał już swoją kinową premierę i zyskał sporo recenzji, różnych, ale w większości negatywnych. To przetworzona przez reżysera historia własnej rodziny rozpięta między PRL-owską wsią a miodem płynącą Kanadą, do której „za chlebem” wyjeżdżają niektórzy jej członkowie. Dzieje się na przestrzeni kilkunastu lat i pokazuje dzieje rodziny z jej tragediami, tajemnicami i groteskami. Na ekranie obejrzeliśmy dawno nie widzianą Annę Seniuk, a także Zofię Czerwińską i Ewę Kasprzyk w towarzystwie młodych, nie znanych jeszcze aktorów. W filmie oglądamy sceny rubaszne, tragikomiczne i liryczne. Wielość wątków powoduje jednak pogubienie się odbiorcy, nierówność scenariusza sprawia, że widownia w paru momentach śmieje się z powodu nieporadności autora, a nie komizmu sytuacji. Wymienione panie grają ze znanym u siebie świetnym rzemiosłem i często kradną film młodym, niedoświadczonym jeszcze aktorom. Do tego wszystkiego jest to kolejny film z małym budżetem i za często widać to na ekranie. Ale pomimo wszystko, film przemyca sporo ciepła i zabawnego humoru i dość atrakcyjną, momentami wysmakowaną stronę wizualną. Zdania widzów podczas dyskusji były podzielone niemal na dwie równe części.   Kolejny film „Zaślepiona” Katarzyny Klimkiewcz w Koszalinie reprezentował paradoksalnie tylko operator Andrzej Wojciechowski. Został on wraz z reżyserką wynajęty do nakręcenia filmu w ramach międzynarodowego projektu z Wielkiej Brytanii. Całość powstała właśnie tam, za tamtejsze pieniądze i na podstawie gotowego scenariusza. Jest to historia czterdziestoletniej inżynier pracującej w przemyśle lotniczym, która wdaje się w romans z 24-letnim Algierczykiem. Nie jest to jednak historia miłosna, bowiem chłopak jest uwikłany politycznie, a służby specjalne podejrzewają, że zbliżył się do kobiety w celach szpiegowskich. Film nakręcony i opowiedziany bardzo sprawnie, bardzo dobrze zagrany, ale dość mocno przewidywalny i stereotypowy.   W międzyczasie w bloku filmów krótkometrażowych pokazano „Mazurek” Julii Kolberger, córki aktorskiej rodziny. Świetnie zagrana i opowiedziana rodzinna psychodrama o spotkaniu trzech par, w tym żony i jej byłego męża, obecnie z dużo młodszą partnerką i ich córki, która przywozi do domu narzeczonego, który jest od niej starszy o 30 lat. Opadają maski, skrzeczy hipokryzja, razi obłuda. Ludzie nie potrafią być nikim innym jak tylko ludźmi.   I ostatnia fabuła konkursowa to bardzo oczekiwana „Stacja Warszawa' aż pięciu młodych reżyserów:  Macieja Cuske, Kacpra Lisowskiego, Nenada Mikovića, Mateusza Rakowicza i  Tymona Wycziszkiewicza. Sytuacja bardzo nietypowa, bodaj pierwszy raz aż tylu autorów podpisało się pod jednym filmem, który nie jest zbiorem etiud a fabularną całością złożoną z kilku przeplatających się nowel. Współczesna Polska, trudne, nie rozwiązane konflikty, związane z naszym wynaturzonym katolicyzmem, którego przejawy widzimy pod krzyżem na Krakowskim Przedmieściu. Wszyscy bohaterowie z jakimś pęknięciem czy wręcz dramatem. Sporo goryczy i prawdy, ale zarazem duże zagęszczenie wątków powoduje znużenie widza, który nie ma czasu, żeby się do czegoś przywiązać. Narracja niby jest leniwa, jednak chaotyczna i czasem niezrozumiale pełna banałów i łopatologii. Na plus filmu przemawia bardzo dobre aktorstwo i szczere przekonanie twórców, że mówią o ważnych rzeczach. Choć nie zawsze w atrakcyjny sposób. Można mieć nadzieję, że kolejne próby młodych adeptów sztuki filmowej, którzy pracowali pod duchowym przywództwem Wojciecha Marczewskiego, będą dojrzalsze.   Na koniec festiwalowego dnia, w Teatrze Variete „Muza” – wystąpił Jamal – swoją muzyką wypełnił salę teatru „po brzegi”, ta natomiast napełniła widownię do ostatniego miejsca. Muzykowi dość łatwo udała się trudna w naszym mieście sztuka ściągnięcia na koncert maksymalnej ilości słuchaczy. Było naprawdę ciasno i naprawdę profesjonalnie. Kto nie był niech żałuje.

Można powiedzieć, że takie debiuty jaka pogoda. Choć od razu należy wyjaśnić, że chodzi o długi metraż. Być może program tak ułożono, żeby napięcie mogło rosnąć. Wtorkowe długie fabuły można ocenić jako złe. Ale to oczywiście na takim festiwalu wręcz musi się zdarzyć, nawet jeśli w konkursie startuje zaledwie 11 filmów. Przecież każdy reżyser ma prawo do nie najlepszego debiutu. Gorzej jeśli słabe są kolejne jego prace. Ale n razie tego nie wiemy. Jak mówi Janusz Kijowski, dyrektor programowy imprezy, MiF jest takim wyjątkowym festiwalem, na którym można zobaczyć, jak polskie kino będzie wyglądało za kilka lat.   Podobnie jak wiele innych tego typu spotkań, są imprezy które się pokrywają, nie sposób zatem obejrzeć wszystkiego. Szczególnie dotyczy to krótkiego metrażu i dyskusji po projekcjach, ponieważ autorzy stawili się w Koszalinie licznie, i dyskusje trwają dość długo. To oczywiście wcale nie jest zarzut, skoro są widzowie, którzy chcą rozmawiać.   Wracając do dzisiejszych debiutów pełnometrażowych. „Od pełni do pełni” Tomasza Szafrańskiego i „Tajemnica Westerplatte” Pawła Chochlewa. Oba rodziły się w bólach, pierwszy zaczął powstawać  ok. czterech lat temu, drugi pięć.   Film Szafrańskiego w założeniu ma być zabawną komedią, której zasadą jest qui pro quo – każdy udaje kogoś innego. Intryga mająca doprowadzić do spotkania się jej z nim, gmatwa się niemiłosiernie , pojawiają się czary, tytułowa pełnia księżyca, trudne przygody a la Indiana Jones, ale wszystko bardzo nie przekonuje, aktorzy nie chcą dać się polubić ( może w wyjątkiem Jerzego Bończaka), a fabuła pełna jest irracjonalnych zwrotów. I do tego jeszcze niezbyt porywająca muzyka autorstwa naszego ulubionego Adama Sztaby. Jak mówił podczas spotkania po filmie Jerzy Bończak, intencje reżysera i producenta rozjechały się w przeciwnych kierunkach. Było to widać na ekranie.   Trochę inna historia dotyczy filmu o Westerplatte. Problemy z jego powstawaniem dotyczyły pieniędzy, których nie wypłacono autorom, obsadą – pierwotnie Sucharskiego miał zagrać Bogusław Linda i z niefrasobliwym potraktowaniem narodowego mitu bohaterskich żołnierzy broniących ojczyzny. Film jest źle zagrany (Adamczyk, Szyc, Żołędziewski, Żebrowski) , za dużo w nim batalistyki, a za mało portretu psychologicznego bohaterów, wygląda jak ściąga z historii dla gimnazjalistów. No i nie rozwiązuje żadnej tajemnicy, choć być może jest nią padaczka na którą choruje major Sucharski. I czy naprawdę takie odkrywcze i obrazoburcze są owe dylematy: walczyć czy się poddać? Film miał już swoja ekranową premierę, więc pewnie będzie go można zobaczyć wkrótce w którymś z kanałów filmowych. I jeszcze jedno: filmu nie ratuje nawet obecność dwóch zdobyców nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej: Allana Starskiego i Jana A.P. Kaczmarka.   Wobec braku satysfakcji z produkcji polskiej, można było obejrzeć jeden z czterech debiutów zagranicznych. Był to film belgijsko – francuski „Ombline” Stéphane Cazesa. Podczas projekcji w kinie Alternatywa sala pękała w szwach. Obejrzeliśmy prostą, choć dramatyczną historię młodej dziewczyny, która dostaje się do więzienia, rodzi tam dziecko i walczy o to żeby je przy sobie utrzymać. Film optymistyczny, wzruszający, z bardzo przekonywującą  Mélanie Thierry w roli tytułowej. Trochę naiwny i bajkowy, ale bardzo dobrze się oglądający.      Dzień zakończył się w Klubie Festiwalowym przy Morskiej 9. Najpierw przez kilkadziesiąt minut Maciej Buchwald przepytywał Jerzego Bończka, a potem zagrała Julia Marcell. Świetne nagłośnienie, atrakcyjne oświetlenie, i bardzo wyrafinowana muzyka, zagrana przez dwie dziewczyny i dwóch facetów. Mnie trochę się kojarzyła z Bjork i z powodu wokalu liderki z Everything But The Girl. Widownia dopisała i była bardzo zadowolna. Dzisiaj w tym samym miejscu szalony Mitch and Mitch :)

Obyło się bez niespodzianek, biuro festiwalowe przyjmuje gości, rozdaje im plażowe torby pełne różnych filmowych rekwizytów, dziesiątka jurorów stawiła się w komplecie, także dyrektor programowy imprezy i o 19:00 MiF wystartował. Przyspieszenie w CK105 widoczne było od kilku dni, ale dzisiaj jeszcze przyspieszyło. Choć wyglądało na to, że każdy wie w którym kierunku ma podążać, tyle że jak zwykle czasu było za mało.   Ceremonię otwarcia festiwalu rozpoczął 20 minutowy film „Szukam reżysera”, w reżyserii Tomasza Jurkiewicza, zabawne dywagacje o polskim kinie kręcone na poprzedniej edycji koszalińskich spotkań filmowych. Potem na scenę wkroczył znany także sprzed roku standuper Maciej Buchwald i uraczył nas kilkoma niepoprawnie politycznymi żartami, przywitał wszystkich bardzo i mniej ważnych gości, a następnie oddał scenę we władanie dwóm dyrektorom: CK105 Pawłowi Strojkowi i programowemu festiwalu Januszowi Kijowskiemu. Dowiedzieliśmy się z grubsza co nas czeka do soboty, a potem Kijowski zaprosił do mikrofonu specjalnego gościa festiwalu, Krzysztofa Zanussiego.   Nestor polskich filmowców na pierwszych koszalińskich spotkaniach w 1973 roku otrzymał główną nagrodę za swój film „Iluminacja”. Po 40 latach nową, cyfrowo odnowioną kopię filmu mogliśmy dzisiaj obejrzeć na ekranie kina Kryterium. Reżyser mówił o tym jak może być wdzięcznym losowi za to, że mógł debiutować w tak skrajnie innym świecie. Po pierwsze film kręcił cztery miesiące i nakręcił wiele scen, które do filmu nie weszły, co dzisiaj jest nie do pomyślenia, a po drugie był pokazywany nieomal na całym świecie, a ludzie kupowali bilety żeby go obejrzeć. Dzisiaj miałby może szansę na projekcję w jakimś kanale filmowym grubo po północy.   Wtorek to już dzień wielu projekcji, wszystkie konkursowe filmy będą pokazywane na ekranie kina Kryterium. Będą pracowali jurorzy, fotoreporterzy i dziennikarze. Wszystko zaczyna się o godzinie 10:00 . Pokazanych zostanie 17 filmów krótkometrażowych  i dwa pełnometrażowe. Od 13:00 ruszy także kino Alternatywa w budynku Koszalińskiej Biblioteki Publicznej, a o 20:30 klub festiwalowy w Teatrze Variete Muza, gdzie ok. 21:00 rozpocznie się koncert Julii Marcel. To z grubsza tyle, ale oczywiście warto mieć oczy i uszy otwarte, na festiwalu zdarzają się niespodzianki :)

Niewątpliwą atrakcją każdej edycji koszalińskiego festiwalu są pokazy najlepszych debiutów zagranicznych. W tym roku zobaczymy cztery filmy.   OMBLINE scenariusz i reżyseria: Stéphane Cazes zdjęcia: Virginie Saint-Martin Beligia, Francja 2012   20-letnia Ombline odsiaduje 3 lata wyroku za pobicie funkcjonariusza policji podczas napadu, w którym śmierć poniósł jej chłopak. W więzieniu dowiaduje się, że jest w ciąży. Parę miesięcy później rodzi Lucasa. Bez przyjaciół i bliskiej rodziny tytułowa bohaterka może liczyć tylko na siebie. Musi zrobić wszystko, aby nie stracić synka. Francuskie przepisy więzienne pozwalają na pobyt dzieci w zakładzie tylko przez pierwszych osiemnaście miesięcy ich życia. Potem trafiają do rodzin zastępczych bądź domów dziecka. Francuska prasa okrzyknęła debiut Stéphane’a Cazes jednym z najlepszych ostatnich lat, zaś odtwórczyni głównej roli Mélanie Thierryusankcjonowała tą kreacją swoją mocną, jeśli nie najmocniejszą pozycję wśród aktorskiego młodego pokolenia. Ta rola potwierdziła, że otrzymany w roku 2010 Cezar (za rolę w filmie „Po jednym na drogę”) nie trafił w jej ręce przypadkiem. Stéphane Cazes: Chciałem zrobić film o kobiecości w opresji. Ale nie jest to kino wyłącznie dla kobiet. Ma uniwersalne przesłanie. Trzeba walczyć o siebie, pracować nad sobą, pamiętać o tym, co ważne. Zrealizowałem dramat obyczajowy, ale chciałem uniknąć tonu moralizatorskiego. Każdy ma prawo błądzić, tak samo jak każdy ma prawo podjąć próbę zmiany i poprawy swojej sytuacji. Ale mój film to także filmowy mikroportret nie tyle systemu więziennictwa we Francji, ile pozycji kobiety i stosunku do kobiety w zhierarchizowanym świecie francuskich więzień. Film otrzymał nagrodę na Festiwalu Filmów Niezależnych w Rzymie w 2013 roku w kategorii Najlepszy Film.   ATAK NA DZIELNICĘ scenariusz i reżyseria: Joe Cornish Francja, Wielka Brytania 2011   "Atak na dzielnicę" – najnowszy film producentów „Wysypu żywych trupów” – to pełna szybkiej, zabawnej i przerażającej akcji przygoda. Młodzieżowy, uliczny gang walczy z inwazją dzikich obcych nie z tego świata. Zamienia to jedną z londyńskich dzielnic w pole bitwy sci-fi, a niepozorną kamienicę w oblężoną fortecę. Jednak przede wszystkim przekształca niezwykłą grupę trudnej młodzieży w prawdziwych, walecznych, lojalnych względem siebie bohaterów. Ta bitwa to pojedynek o własne terytorium, tożsamość oraz trudne przyjaźnie – czyli my kontra najeźdźcy z kosmosu. Uwierzcie, będzie wybuchowo! Joe Cornish: Chciałem zrobić film o dzieciakach z biednej dzielnicy, dla dzieciaków z każdej dzielnicy. Bo każdy może być bohaterem bez względu na przynależność do klasy społecznej, czy miejsca zamieszkania. Przy okazji chciałem się zabawić konwencją. Mieliśmy mały budżet, więc musieliśmy „ograć” wszystkie efekty specjalne, na które nie było funduszy. To film z przymrużeniem oka, nie chodzi o spektakularną oprawę, kino to zabawa, wystarczy mieć pomysł – ja postanowiłem zabawić się gatunkami, poigrać z poczuciem humoru widzów, jak i samą historię postanowiłem uzbroić w różnego rodzaju wolty. To wypadkowa komedii, kina akcji, sensacji, science fiction, są też nawiązania do horrorów klasy B. Nie baliśmy się kiczu, autoironii, groteski. Film otrzymał w 2012 roku nominację do nagrody BAFTA (Najlepszy debiutujący brytyjski reżyser, scenarzysta lub producent Joe Cornish), w 2011 roku nominację do nagrody BIFA (Nagroda im. Douglasa Hickoxa dla debiutującego reżysera Joe Cornish) oraz dwie Czarne Szpule w 2012 roku w kategoriach Najlepszy film zagraniczny i Najlepszy aktor (John Boyega).   POWRÓT DO DOMU scenariusz i reżyseria: Milagros Mumenthaler Argentyna, Holandia, Szwajcaria 2011   Buenos Aires u schyłku lata. Trzy nastoletnie siostry, Marina, Sofia i Violeta, przebywają same w rodzinnym domu wypełnionym pamiątkami po niedawno zmarłej babci, która je wychowywała. Dziewczęta żyją tak, jak nakazują prawa ich wieku: słuchają muzyki, spotykają się z przyjaciółmi, zakochują się, śmieją i kłócą. Nagle wrzucone w dorosłość muszą odnaleźć się w niepewnej sytuacji, a bolesna strata nieoczekiwanie otworzy przed nimi nowe perspektywy. Fragment recenzji: Podczas oglądaniu filmu nie ma się w ogóle wrażenia, że jest to dzieło debiutantki. Mumenthaler doskonale przemyślała opowieść o trzech siostrach. Konsekwentnie prowadzi fabułę, umiejętnie balansując między artystyczną doskonałością a kiczem. Postawa reżyserski udzieliła się aktorkom, które bez większego problemu udźwignęły przeznaczone im role. W kinie minimalistycznym zawsze istnieje ryzyko przegrzania roli, co groziło przekształceniem bohaterek w nabzdyczone błazny. W „Powrocie do domu” mimo kilku bardzo histerycznych scen nie ma żadnej fałszywej reakcji ze strony obsady. To wystarcza, by zapewnić widzom satysfakcjonujące doświadczenie. Marcin Pietrzyk www.filmweb.pl "Powrót do domu" wygrał pięć nagród na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno w 2011 roku: Wyróżnienie Specjalnie Jury Młodych, Nagrodę Jury Ekumenicznego, Nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej FIPRESCI, Srebrnego Lamparta dla Najlepszej aktorki (Maria Canale) oraz Złotego Lamparta w kategorii Najlepszy film.   HEMEL reżyseria: Sacha Polak scenariusz: Helena van der Meulen Holandia, Hiszpania 2012   Prasa w Holandii ma dziś dwie reżyserki, na które stawia: Urszulę Antoniak (reżyserkę polskiego pochodzenia) oraz właśnie Sachę Polak. "Hemel"to śmiały obyczajowo obraz nawet jak na standardy Holandii – portretuje tytułową bohaterkę, jej trudną podróż przez życie, kontakty z mężczyznami, niejednoznaczną więź z ojcem. Hemel stara się funkcjonować w zgodzie ze sobą, przy jednoczesnym stawianiu sobie nowych wyzwań, chociażby takich jak przekraczanie barier wstydu, obyczajowości, emocjonalności. Dziewczyna bez względu na konsekwencje swoich decyzji, pozostaje bezkompromisowa i bezwzględna. To obraz kobiecości w różnych jej odsłonach i wariantach, bogaty w konteksty społeczne i genderowe (Sacha Polak zestawia ze sobą między innymi seksualność i androgyniczność). I choć reżyserka obnaża fizycznie swoją bohaterkę, daje jej prawo do zachowania tajemnicy. Wolności wyboru, błądzenia, szukania.    Fragment recenzji: Jest w tym stwierdzeniu kapitulacja, ale "Hemel" to lepszy portret, niż film. Interpretując seksualną Odyseję bohaterki, dochodzi się nigdzie, albo zbyt daleko, tymczasem wszystko, co w filmie Sachy Polak najciekawsze, znajduje się gdzieś pomiędzy, po drodze, wymykając się ocenie. Ciężar filmu dźwiga na swoich delikatnych barkach piękna Hannah Hoekstra. Jej Hemel bezpretensjonalnie łączy radość dziecka i zgorzknienie starca. Trwa w ciągłym rozedrganiu, nie pozwalając uchwycić się w jednoznacznej emocji. Ma też doskonałego partnera po drugiej stronie kamery – Daniëla Bouqueta, autora zdjęć do innej, nieco pokrewnej duchowo, opowieści rodem z Holandii – „Nic osobistego” Urszuli Antoniak. Bouquet skutecznie przedziera się przez „skandalizującą” mgiełkę. Nie ucieka przed ryzykownym obrazem, ale nie goni też za efektownym detalem – robi wszystko, by kamera „rozumiała” scenę, oddawała jej temperaturę. Tylko tyle, aż tyle. Czujcie się przestrzeżeni. Darek Arest www.filmweb.pl Film "Hemel" zdobył Nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w 2012 roku.      

Mimo krótszego o 4 miesiące czasu między 31 a 32 edycją festiwalu, w tym roku w konkursie wystartuje 71 filmów. Prezentujemy dzisiaj kolejnych debiutantów pełnometrażowych. Jeszcze dzisiaj szukajcie tu omówienia każdego filmu.

Znana jest już lista wszystkich filmów, które wezmą udział w konkursie tegorocznego festiwalu „Młodzi i Film”. Dzisiaj prezentujemy uczestników Konkursu Krótkometrażowych Debiutów Filmowych.  W drugiej najważniejszej sekcji 32. edycji Festiwalu „Młodzi i Film” w Koszalinie znalazło się 60 krótkich metraży: 28 filmów fabularnych, 20 filmów dokumentalnych oraz 12 filmów animowanych.  Oto lista:     Fabuły    128. Szczur reż. Jakub Pączek  6/174 reż. Jakub Michnikowski  Arena reż. Martin Rath  The Big Leap reż. Kristoffer Karlsson Rus  Chłopcy reż. Paweł Orwat  Częstotliwość drgań reż. Arek Biedrzycki  Człowiek bez właściwości reż. Przemysław Drążek  Grancie wytrzymałości reż. Marek Marlikowski  Jak głęboki jest ocean? reż. Filip Syczyński  Kolorowe dni reż. Tomasz Jeziorski  Król kosmosu reż. Mark Wegner  Kruk reż. Antonio Galdamez  Leszczu reż. Aleksandra Terpińska  Magma reż. Paweł Maślona  Matka reż. Łukasz Ostalski  Mazurek reż. Julia Kolberger  Nantucket Sun reż. Filip Kasperaszek  Obcy reż. Piotr Domalewski  Olena reż. Elżbieta Benkowska  One reż. Marta Grabicka  Pocałunek reż. Filip Gieldon  Powrót reż. Ewa Bukowska  Przedtem, potem reż. Edyta Sewruk  Smutne potwory reż. Justyna Tafel  Strażnicy reż. Krzysztof Szot  Sztorm reż. Piotr Brożek  Wulkan reż. Michał Wawrzecki  Zabicie ciotki reż. Mateusz Głowacki    Dokumenty    1914 reż. Aleksander Krzystyniak  Arena reż.Piotr Bernaś  Centrum reż.Julia Popławska  Edward reż.Emilia Śniegoska  Horoskopy miłości reż. Maciej Buchwald  Kiedy będę ptakiem reż. Monika Pawluczuk  Królestwo reż.Bartosz Kruhlik  Lecieć, nie lecieć reż. Aniela Gabryel  Lewa połowa twarzy reż. Marcin Bortkiewicz  Matka 24 h reż. Marcin Janos Krawczyk  Nasza klątwa reż. Tomasz Śliwiński  Nic się nie stało reż. Krystyna Rachwał  Niewiadoma reż. Henryka Fasta, Agnieszka Elbanowska  O rządach miłości reż. Adela Kaczmarek  Odwiedziny reż. Matej Bobrik  Poniedziałek, poniedziałek reż. Bartosz Białobrzeski  Pożegnanie reż. Katarzyna Maciejko, Agnieszka i Magda Kowalczyk  Przerwa na szluga reż. Michał Materna  Sati reż. Bartłomiej Świderski  Siedmiu mężczyzn w różnym wieku reż. Sławomir Witek    Animacje    Ab ovo reż. Anita Kwiatkowska-Naqvi  Czerwony papierowy stateczek reż. Aleksandra  Zaręba  Do serca twego reż. Ewa Borysewicz  Dull Life reż. Wiktor Bartman, Marcin Michalak  Historia o miłości reż. Karolina Specht  Kigo reż. Izumi Yoshida  Koniec reż. Ewa Chruściel  Krzyżaki reż. Michał Jeżak  Łukasz i Lotta reż. Renata Gąsiorowska  Plaża reż. Paweł Prewencki  Tramwaj jedzie reż. Milena Molenda  W świetle księżyca reż. Zofia Dąbrowska.   Powyższą listę z omówieniem każdego tytułu znajdziecie  tu.Jutro przedstawimy pełną listę fabularnych debiutów pełnometrażowych.