Informacja dotycząca polityki plików cookies: Informujemy, iż w naszych serwisach internetowych korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Dalsze korzystanie z naszych serwisów, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności. Zamknij.

Koncerty w Koszalinie:

26 Lutego 2016 godz. 11:20
Robert Kuliński
 

Trzy temperamenty

Czwartkowy wieczór w Pubie z Innej Beczki dla miłośników free impro, był czymś więcej niż ucztą. Trio Mazurkiewicz, Mełech i Trilla, zaprezentowało muzykę, która przeniosła publiczność w zupełnie inny wymiar. Pub Z Innej Beczki na łamach naszego portalu traktowany jest już z niemałym nabożeństwem. Wynika to z tego, że propozycja koncertowa, jaką przygotowuje ekipa lokalu, zachwyca oryginalnością i jakością. Jednak miniony koncert był tak poruszający, że  dotychczasowa estyma cyklu „Jazz w Beczce” przekroczyła granicę skali. Zespół, który tworzą znamienite osobistości, nie mógł zawieść, choć swobodna improwizacja to temat niesłychanie trudny. Trzech muzyków o zupełnie innych temperamentach, scaliło swoją muzyczną inwencję, proponując sztukę – bo tak należy traktować muzykę - najwyższej próby. Grupą umownie dowodził Jacek Mazurkiewicz, znany już koszalińskiej publiczności autor wspaniałej „3Fonii”, którą zaprezentował właśnie w Beczce w 2014 roku. Kontrabasista w układzie tria stał się ostoją - punktem zaczepienia, czy odnośnikiem przypominającym o kierunku muzycznych poczynań pozostałym. Transowy puls nadawał „kompozycjom” wytrawnego smaku.  Mazurkiewicz z wyczuciem i dbałością o całokształt występu, stonował swoje dźwiękowe chuligaństwo. Dzięki temu powstała fantastyczna klamra, czy spoiwo dla trzech, jakże różnych charakterów twórczych      Postacią najbardziej absorbującą bębenki uszne był Vasco Trilla. Hiszpański perkusista obdarzony niebywałą wyobraźnią. Czym byłaby jednak sama fantazja, bez mistrzowskiego warsztatu? Trilla  nie ogranicza się jedynie do naciągów i blach - cały instrument traktuje jako doskonałe narzędzie generowania dźwięków. Przestrzenie jakie potrafił wydobyć ze zwykłego ride'a za pomocą smyczka, czy  harmonie dobierane z rozmaitego rodzaju perkusjonaliów, zaskoczyły nawet zagorzałych miłośników free impro.     Całości przewodził, najbardziej tradycyjny w formie, klarnet Piotra Mełecha. Na tle „sonorów” bębnów i niemiłosiernym transie kontrabasu, artysta zaiskrzył ognikami słowiańskiego ducha. Może to brzmieć pretensjonalnie, ale Mełech w istocie wzbogacił ambientowy szkielet, ludową śpiewnością. Nie znaczy to, że jego  poszukiwania miały charakter folkowy. Bardziej chodzi o klimat i figlarność, można nawet rzec sowizdrzalstwo wygrywanych dźwięków.Ważne w opisie minionego koncertu to fakt, że artyści byli różni, ale nie podkreślali swojej odrębności nachalnym kontrastem. Można wręcz powiedzieć, że kilka razy muzycy skręcili w stronę wspólnego jamowania, ale były to momenty, od których odbijali się,  zataczając coraz to bardziej zamaszyste kręgi muzycznej eksploracji. Wydarzenie w malutkim pubie  zapadnie w pamięci autora tych słów na bardzo długo.   Tak różnorodnej podróży muzycznej warto było się oddać w całości. Tym bardziej, że nie był to improwizatorski hard core. Dźwiękowa eskapada tria była pełna lekkości i światła. Pomimo wielu elementów abstrakcyjnych, narowistych zwrotów akcji, całość splatała się w we wspólnym (kolektywnym?) docieraniu do podstawowych braw, co oczywiście nie nastąpiło. Najbardziej urzekającym w koncertach tego typu twórców, jest element niedopowiedzenia, co wyostrza apetyt na więcej.        Koncert był wspaniały ze wszech miar. Słyszeć wybitnych instrumentalistów w artystycznej kreacji, to bezcenne doświadczenie, tym bardziej, że dało się wyczuć dystans i za razem wielką miłość do muzyki. Cieszy też fakt, że coraz więcej osób chętnie zasila grono beczkowej publiczności.Występ tria oprócz prezentacji improwizacji na polu formy, treści, barw oraz tekstury brzmienia, wywołał też refleksję. Jak wielu elementów muzycznych jesteśmy pozbawieni w codziennym życiu?  Nie ma już miejsca na coś poza standard w powszechnym obiegu. Rozmyślania można zakończyć smutnym stwierdzeniem, że za sprawą rozgłośni radiowych, stacji telewizyjnych i sponsorowanych kanałów w internecie, de facto jesteśmy ogłuszani. Dlatego warto śledzić wydarzenia w Beczce, po to by usłyszeć.
21 Lutego 2016 godz. 11:00
Robert Kuliński
 

Dinozaury nie chcą wyginąć

Jary, czyli Krzysztof Jaryczewski wystąpił w Kawałku Podłogi. Nowa formacja Jary OZ, to propozycja dla miłośników starego rocka i twórczości jego macierzystej grupy, Oddziału Zamkniętego. Klub przy ul. Piastowskiej pękał w szwach. Koncertowa propozycja sobotniego wieczoru w Kawałku, mogłaby być rozpatrywana dwojako. Po pierwsze, czy jest w ogóle sens odgrzewać niegdysiejsze hity, które nigdy nie świadczyły o wysmakowaniu, oficjalnej sceny muzycznej PRLu? Po drugie, w jakiej formie są niedobitki dinozaurów polskiego rocka? Nie ważne jakie triumfy świecił Oddział Zamknięty. Nie ma żadnego znaczenia to, że piosenki jak „Andzia i ja”, „Twój każdy krok”, czy „Debiut” cieszą ucho zagorzałych fanów. Istotnym jest to, czy w rock'n'rollu istnieje coś takiego jak granica wstydu?Nie! Przygotowanie występu Jary OZ, robiło wrażenie. Akustycy i techniczni uwijali się jak w ukropie, żeby scena spełniała wymagania prawdziwych gwiazd. Oprócz Jarego w skład zespołu wchodzą przecież Krzysztof Zawadka (gitara starego Oddziału) i Zbyszek Bieniak (wokalista formacji w latach 80.). Resztę składu dopełnili muzycy współpracujący z Jarym od lat w jego Jary Band. Solidne brzmienie, dobry sprzęt i obsługa sceniczna sugerowały, że po pieczołowitych przygotowaniach odbędzie się coś nadzwyczajnego. Zabrzmi koncert, który powali na kolana i stanie się wielkim powrotem żyjących na marginesie dinozaurów. Muzycy udowodnią, że medialny  niebyt nie oznacza wcale  artystycznej emerytury. Napięcie rosło po to, by zabrzmiały pierwsze ogniskowe  akordy do piosenki „Ich marzenia”.  G – dur, D - dur i C - dur - jakież to porywające! I jeszcze ten tekst sprzed ponad trzydziestu lat, wyśpiewany z niemałym przejęciem przez blisko sześćdziesięcioletniego lidera. Pobłażliwy uśmiech sam cisnął się na usta. Geriatria udająca młodzież, proklamująca buntownicze teksty o poziomie uwrażliwionego na niesprawiedliwość świata licealisty, mogłaby się obronić. Byłoby to możliwe tylko wtedy, gdyby warstwa muzyczna proponowała coś wiekopomnego, niebanalnego i odznaczającego się wyjątkowym charakterem. Chyba każdy miłośnik polskiego rocka zna większość przebojów Oddziału Zamkniętego i wie, że w przypadku tej orkiestry trudno mówić o kunszcie kompozytorskim. Zabrakło ogniska i drewnianej podłogi, aby potupaja mogła odbyć się we właściwych warunkach. Tak!Pomijając "treściwość" i "artyzm" repretuaru Jarego z kolegami, trzeba podkreślić, że w przypadku tych dinozaurów nie ma mowy o fuszerce. Wspomniane pieczołowite przygotowania sceny, nie były bezzasadne. Dinozaury pokazały klasę wykonawczą. Pierwsza część koncertu upłynęła przy dźwiękach gitar akustycznych. Hity jak „Świat rad”, „Na to nie ma ceny”, czy „Debiut” zachwyciły publiczność innym od oryginału aranżem. Muzycy przeplatali hiciory nowymi kompozycjami, zapowiadającymi nadchodzącą pytę. Oczywiście musiały zabrzmieć także charakterystyczne dla polskiego rocka ballady rozliczeniowe. Publiczność wspierała Jarego i Bieniaka prawdziwym chórem zjednoczonych gardeł.Druga część wieczoru wybrzmiała już w pełni wymiarowo – z prądem. Na to czekali słuchacze. „Twój każdy krok” poderwał posiwiałą młodzież pod scenę i w klubie rozkręciła się prawdziwa rock'n'rollowa impreza. Niektórzy starali się nawet potańczyć w parach. Inni fani Oddziału, którym czas wplótł we włosy srebrzyste pasma, wygładził „zaczes” i odprasował kanty, starali się uwiecznić fragmenty występu swoich dinozaurów za pomocą telefonów komórkowych. Party trwało do późnej nocy.Support dał ognia Należy zwrócić uwagę na zespół, który supportowal Jarego i spółkę. Grupa Out zaprezentowała swoje wersje najbardziej znanych kompozycji hard rocka. Jeśli już odwoływać się do mistrzów gatunku, to należy to robić z szacunkiem. Kwartet ze Słupska poszedł nawet o krok dalej. Muzycy ze zwykłego odgrywania cudzego repertuaru, uczynił prawdziwą sztukę. Rzadko słyszy się tak solidne brzmienie i zgranie nawet w gronie starych wyjadaczy. Muzycy pochwalili się także swoją pomysłowością, bo kompozycje choćby Joego Bonamassy „The ballad of John Henry”, „Noc komety” Budki Suflera, czy niestandardowa wersja „Balck dog” Led Zeppelin - robiły wrażenie. Komiczni rockmaniWieczór udał się znakomicie. Gitary zabrzmiały soczyście. Publiczność rozpromienionymi licami, oklaskami i okrzykami pełnymi zachwytu, dawała znak, że bawi się nad wyraz świetnie. Nie zauważała dysonansu, ani śmieszności nobliwych rockmanów wykonujących banalne songi. Liźnięta upływem czasu twarz lidera głównej formacji wieczoru, nadal wykręcała się w scenicznej manierze. Rączki śmigały po gryfie w  prostych układach akordowych, ale poczynania „grupy rekonstrukcyjnej” Jary OZ mogły zachwycić tylko zagorzałych fanów. 
20 Lutego 2016 godz. 11:21
Robert Kuliński
 

Rysy z klimatem

Propozycja koncertowa zespołu Centrum Kultury 105 sprawiła, że piątkowy wieczór upłynął w tanecznym rytmie. Na scenie Clubu 105 zaprezentowali się młodzi artyści z formacji Rysy. Duet zachwycił liczną publiczność, choć pląsy pod sceną nie były specjalnie zamaszyste. Muzyka elektroniczna w naszym kraju nie grzeszy świeżością, ale należy zauważyć, że w końcu pojawiają się wykonawcy bez kompleksów. Młodzi artyści odważnie czerpią z wzorców zachodnich, a Rysy to jeden z najznamienitszych przykładów zastosowania mądrej inspiracji. Kompozycje duetu odwołują się do na nowo odkrywanej w nadwiślańskim kraju stylistyki IDM. To  tak naprawdę  zgubna łatka, ale przynajmniej kieruje skojarzenia w kierunku wybitnych jak np. Autechre. Nie można też pominąć wpływów klasyki techno, ale w wydaniu absolutnie niebanalnym, choćby z Underworldem w tle. Oczywiście to skojarzenia przywołujące  najwybitniejszych, a mają służyć jedynie nakreśleniu brzmienia polskiej formacji, bo Rysy posiadają swój własny klimat. Puls i rozkręcające się partie rytmiczne, okraszone były głębią eterycznych plam dźwięku. Szczypta mroku i oszczędna melodyka, a wszystko zaserwowane z ogromną dbałością detal. Koncert udał się doskonale, pomimo że taneczny rytm nie był dominującą atrakcją wieczoru. Koszalinianie przyszyli przede wszystkim posłuchać. Niewielka grupa wzbogacała swoją obecność fizyczną rytmicznym ruchem. Po zakończeniu występu artyści byli wywoływani na scenę aż dwukrotnie. Publiczność  nie miała zamiaru pozwolić na to, aby tak wspaniały koncert zakończył się bez bisów. Burza oklasków huknęła w Clubie 105 także, kiedy nastał już definitywny koniec muzycznego spotkania. OD AUTORAWieczór był bardzo udany i cieszy fakt, że była to propozycja inna niż zwykle. Oby więcej młodych, parających się elektroniką. Jeśli koncert grupy Rysy jest zwiastunem „dobrej zmiany”, czyli tego, że CK 105 pozbywa się rockowo – metalowych butów, to tylko przyklasnąć.  
23 Stycznia 2016 godz. 1:01
Robert Kuliński
 

Publiczność chciała hard'n'heavy

Frekwencja podczas wieczoru z muzyką heavy metalową i hard rockową pokazała, że publiczność w Koszalinie ma głód tego typu imprez. Pomimo, że nie wszystkie zespoły prezentowały solidne brzmienie i muzyczny poziom, fani ostrych gitar przyjęli artystów z entuzjazmem. Koncert wypełniła twórczość trzech formacji: So Long, Fantomima oraz Steel Drunk. Zapowiedź imprezy była jednoznaczna - hard'n'heavy - miłośnik świeżości, innowacyjności, czy po porostu czegoś oryginalnego, mógł spokojnie odpuścić sobie piątkowy wieczór w Kawałku Podłogi. Zabrzmiały siermiężne riffy odwołujące się do klasyki heavy metalu i hard rocka. Nic ponad ramy gatunkowe. Żadnego przełamywania konwencji, a jedynie repertuar zagrany – można by rzec – po bożemu. Szczególnym urokiem odznaczyła się formacja So Long. Muzycy czerpią z pierwocin ostrego grania. Pewnie chcieliby zabrzmieć rasowo, tak jak wczesne Judas Priest, ale brak ku temu jeszcze umiejętności i obycia scenicznego. Przynajmniej takie wrażenie można było odnieść widząc wokalistę kryjącego się za ciemnymi okularami i słysząc co chwila wysypującą się perkusję oraz błądzenie po obrzeżach rocka psychodelicznego z przełomu lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Bluesowe pochody wybrzmiewały kanciatą motoryką. Wokalista gubił tonację, ale twardo starał się popiskiwać wedle żelaznych prawideł stylu. Do tego rozjeżdżająca się sekcja. Nie mogło się udać - a jednak. Od muzyków biła szczerość, zaangażowanie i wielki entuzjazm. Publiczność zrewanżowała się ciepłym przyjęciem i burzą oklasków. Zespół So Long zagrał tak pokracznie, że miało to swój urok. Zupełnie inaczej wypadła formacja Fantomima. Trio przeniosło słuchaczy w do przełomu lat 80. i 90. Był to szczególny okres wielkiej popularności metalu, który normalnie śmigał na antenie MTV w towarzystwie innych, mniej ekstremalnych stylów. Wyobraźmy sobie zespół Metallica, który stoi okrakiem pomiędzy „...And the justice for all” a „Czarnym albumem”. Dorzućmy do tego wokal Oleja z Proletaryatu, kiedy to w TVP można było oglądać program Clipol i słuchać jak to polscy wokaliści  naśladują na przemian manierę Hetfielda lub stosują tzw. zawodzenie w stylu Seattle. Do tej mikstury wplećmy najbardziej kiczowaty okres radosnej twórczości Guns N' Ross, a przede wszystkim solówkowe tandeciarstwo Slasha – który z niezrozumiałych dla autora względów, wśród wielu gitarzystów jawi się jako bożyszcze. Muzycy zaprezentowali bardzo pieczołowicie przygotowany materiał, który mógłby zachwycić, ale dobre trzydzieści lat temu. Na scenie wystąpił kolejny, miliardowy zespół parający się kopiarstwem i to rażącym. Atrakcyjność repertuaru Fantomimy, jest wątpliwa. Słuchacze poszukujący choć cienia jakiejkolwiek, autorskiej inwencji muzyków, mogliby nabawić się zajadów od ustawicznego ziewania. Szkoda, bo dało się słyszeć, że muzycy są ambitni, ponieważ porywają się na bardzo rozbudowane formy. Mimo to odegrane zostały kolejne kalki metalowo - hardrockowych rozwiązań, które już dawno przebrzmiały nawet na antenie MTV. Publiczność ponownie nie zawiodła i nagrodziła młodych muzyków solidną dawką oklasków oraz okrzyków entuzjazmu. Można by to wytłumaczyć socjologicznym tworem - postacią pewnego inżyniera z „Rejsu” Piwowskiego, ale ileż to razy już na naszych łamach to dźwięczne nazwisko pojawiało się w kontekście koszalińskiej sceny muzycznej.Wieczór należał do młodych zawodowców ze Steel Drunk. Formacja doskonale radzi sobie z odgrzewaniem zatęchłej stylistyki hard rocka. Wbrew pozorom nie trzeba zbyt wiele, aby tego dokonać. Chodzi o dystans, przymrużenie oka. Bydgoskie trio można śmiało postawić obok takich grup jak Thermit, czy The Toobes, które świetnie balansują pomiędzy pastiszem, a hołdem dla dawnych mistrzów. Publiczność otrzymała to po co przyszła - solidną dawkę starego, niemodnego grania, zaserwowaną z polotem (sekcją grającą równo) oraz szalonym scenicznym show,a także lekką domieszką komizmu.  Słuchacze zostali porwani do wspólnej zabawy. 
20 Stycznia 2016 godz. 1:10
Robert Kuliński/ fot. Izabela Rogowska
 

Beczka Jazzem stoi

Nie po raz pierwszy niewielki Pub Z Innej Beczki przy ul. Langego, wypełnił się dźwiękami przepięknej urody. Publiczność - o dziwo - także dopisała. W lokalu zabrakło miejsc siedzących. To cieszy, bo z reguły koncerty jazzowe w Koszalinie upływają w kameralnym gronie. Miniony wieczór  był wyjątkową okazją do usłyszenia tria prezentującego muzykę bardzo różnorodną i wykonaną z ogromną erudycją.  Sebastian Gille (sax), Max Mucha (b), Ivars Arutyunyan (dr) zagrali dwa sety, które wypełniły jazzowe starocie i autorskie kompozycje. Niby nic nadzwyczajnego, bo wielu młodych tworzących swoje zespoły czerpie z twórczości klasyków, jak Bill Evans, czy Thelonius Monk. Jednak magię jaką muzycy wydobyli ze swoich instrumentów spotyka się rzadko, tym bardziej w Koszalinie. Pierwsze nuty, które trzasnęły w powietrzu z impetem dały znak każdemu, że będzie to wieczór niezwykły. Przede wszystkim trzeba podkreślić, że Sebastian Gille jest piekielnie oryginalnym saksofonistą. Wiekowy instrument, na który gra, posiada bardzo charakterystyczną barwę, którą artysta z wielką świadomością wykorzystuje do misternego tkania nastrojowych pasaży. Wygrywane przez niego tematy oraz  improwizacje zachwycały tą  wysmakowaną  kolorystyką, przywodzącą na myśl tradycję uwiecznioną jeszcze na szelakowych krążkach. Ciepłe i nieco zakurzone dźwięki z czasem nabrały jadowitego  posmaku, co totalnie urzekło słuchaczy. Warto podkreślić, że Gille jest absolutnym mistrzem oszczędnej improwizacji, której nie można nazwać popisem, a właśnie autorską interpretacją. Co się ceni, bo epatowanie swoimi umiejętnościami, często przybiera formę prezentacji akrobatycznej, a nie muzycznej.   Dynamiczne standardy kontrastowały z przestrzennymi i stonowanymi utworami. Zabieg przeplatania nastrojów zademonstrował wielką biegłość muzyków, co spodobało się słuchaczom. Wielokrotnie z widowni dobiegały onomatopeje sygnalizujące aprobatę. Oprócz standardowych okrzyków typu „łoł!”, można było uświadczyć anglosaskie „yeah!”, a nawet gardłowe „arrr!”. Powróćmy jednak do poczynań muzyków, bo to oni byli odpowiedzialni za wyjątkowość wieczoru.  Skupienie się wyłącznie na, bądź co bądź, nietypowym brzmieniu saksofonu, krzywdzi pozostałych instrumentalistów. Dlatego należy wspomnieć o wybitnej grze perkusisty Ivarsa Arutyunyana. Niepozorny młody bębniarz, zachwycał doskonałym wyczuciem. Ozdobne dodatki i wielka swoboda  w rytmicznych zawijasach, zasługuje na ogromne uznanie. Także kontrabasista Max Mucha wydobył z czystego i niewzmocnionego żadnym „piecykiem” instrumentu ujmującą głębię. W standardach może nie zbyt udało się mu przebić przez ścianę drapieżnych partii saksofonu, ale np. w lirycznym „The place for everyone” nadał kompozycji przepięknych kolorów o nieco mrocznej urodzie. Niczym byłyby umiejętności artystów, gdyby nie dało się wyczuć podczas minionego koncertu prawdziwej miłości do muzyki. To nie był koncert wysnobowanych młodzików z prestiżowych szkół, którzy przyjechali odegrać „dżoba”. Znów w Koszalinie, z prywatnej inicjatywy ekipy pubu przy ul. Langego, wystąpili artyści. Muzycy którzy w swój występ wkładają serce i emocje. Kto miał okazję usłyszeć międzynarodowe trio w miniony wtorek, ten zapewne zgodzi się, że Pub Z Innej Beczki Jazzem stoi i to właśnie takim, który należy pisać dużą literą. 
19 Grudnia 2015 godz. 12:35
Robert Kuliński
 

Gitary, miliony i przyszłość

Wieczorny koncert na scenie Graala, był okazją do zapoznania się z muzyką koszalińskiej formacji 100 Milionów oraz miasteckiej grupy One Future. Publiczność przyjęła lokalne zespoły ze zdawkowym entuzjazmem. Wieczór rozgrzały ostre riffy i  hardcore'owa energia za sprawą orkiestry prowadzonej przez Romana Langego, czyli 100 Milionów. Słuchacze nie utworzyli wielkiego tłumu pod sceną, byli także nieco ospali. Jedynie ortodoksyjni wyznawcy stylistyki ogranej do granic wtórności, pozwolili sobie na odrobinę ekspresji tanecznej. 100 Milionów to zespół  będący swoistą kontynuacją działań (od)twórczych T – 34. Zespół wyraźnie, czerpie z klasyki hard core' a oraz kazikowej maniery liryczno – wokalnej z połowy lat 90. ubiegłego wieku. Nie można  muzykom odmówić biegłości i fantazji aranżacyjnej. Solidne zgranie i potężne brzmienie, to prawdziwe atuty „milionerów”. Gorzej jest z innowacyjnością. Czyli niezmienną od lat bolączką  większości amatorskich składów, które lubują się w kopiarstwie.   Młodociani „kicający” zdołali się spocić, artyści zagrać z pełnym zaangażowaniem i energią, a znajomi muzyków spalić kilka kalorii, rytmicznie poklaskując. Niestety czasem frontman „milionerów”, musiał przypominać audytorium, że ciszę pomiędzy utworami należy wypełnić dźwiękiem uderzenia dłoni o dłoń. O ile koszaliński skład mógł liczyć, na odrobinę zainteresowania, czy kurtuazyjnego uczestnictwa w występie swoich znajomych, tak One Future zagrało dla kilkorga słuchaczy. Taka sytuacja nie dziwi, zważywszy na to, że grupa nie prezentuje typowego rockowego „grzańca”. Graal to środowisko, którego przedstawiciele mają specyficzne podejście do przebojowych treści. Z jednej strony króluje postawa przeciw muzyce popularnej, a z drugiej zachwyty nad Lao Che, czy akurat innymi "hepisadami" albo "ramsztajnami". Nie można też wymagać, aby w lokalu o „party pukowo- rock'n'rollowej” estymie, przyjął się repertuar "no nameów", który nadaje się świetnie na antenę radiową. Gdzieś pomiędzy prognozą pogody, a informacją o stanach wód w kraju.   Muzycy z Miastka potrafią zagrać i zabrzmieć. Mają ciekawe pomysły na oprawę prostych piosenek, ale nie udało się im przywołać klientów baru pod scenę. Niestety w indie pop/rockowej stylistyce zbrakło tego, czego oczekuje młoda część publiki, czyli monumentalnych przesterów i młócki. Zabrzmiały za to pieczołowicie poukładane  kawałki, które Sz. P. Stelmach mógłby nucić sobie z radością pod prysznicem. Czy jest to zarzut, czy pochwała?  To już zależy od indywidualnej oceny działalności rzecznego redaktora Trójki.
13 Grudnia 2015 godz. 12:05
Robert Kuliński
 

Tarantellada skromna, ale ostra

Druga edycja imprezy rockowej „Świąteczna Tarantellada”, nie przyciągnęła zbyt wielu miłośników ostrych gitar. Najprawdopodobniej cena biletu odstraszyła młodocianych bywalców koncertów rodzimych zespołów. Mimo to party w Kawałku Podłogi udało się, przynajmniej pod względem atmosfery. Koncerty według planu miały rozpocząć się o godzinie 19:00. Jednak oczekiwanie na publiczność opóźniło występ pierwszej formacji, czyli Spineless Back o pół godziny. Zespół jest już dobrze znany koszalińskim miłośnikom ekstremalnego grania. Latem kwintet triumfował podczas finału przeglądu Łowcy Talentów, zgarniając aż trzy nagrody w tym Nagrodę Publiczności. Grupa wciąż się rozwija. Wcześniejsze sceniczne poczynania młodych „ekstremistów”, miały wiele wspólnego z najbardziej śmiercionośną odmianą metalu, tymczasem na koniec 2015 roku dało się  słyszeć, że aranżacje  i brzmienie Spinelessów ewoluują w stronę metalcore'a. Pojawiło się więcej przestrzeni na złapanie oddechu i dopracowane dodatki melodyczne. Nie znaczy to jednak, że grupa straciła ciężar. Wręcz przeciwnie, cały set był prawdziwą „rzezią niewiniątek”. - Cieszę się, że mogliśmy zagrać na „Tarantelladzie” w tym roku – mówi Przemysław Mikulski wokalista Spineless Back . - To jest bardzo faje, że koszalińskie kapele starają się działać razem. Jeśli chodzi o nasz zespół, to pomimo kilku sukcesów praca nad materiałem idzie powoli. Część z nas rozjechała się na studia poza Koszalin i dlatego próby gramy rzadko. Jednak staramy się spotykać, kiedy tylko nadarzy się okazja i dopracowujemy repertuar. Jesteśmy w sumie gotowi, żeby rozpocząć nagrania, ale czekamy na dogodny termin dla wszystkich.Świąteczne party, wzorem ubiegłego roku, miało charakter zabawy przebierańców. Niestety nieliczni Fot. Katarzyna Woźniak odważyli się na przyjście do Kawałka Podłogi w dowcipnej kreacji. W tłumie pojawił się jednak osobnik w mundurze wojskowym. - Impreza jest udana, choć nie ma takich tłumów jak poprzednio. Przyszli znajomi i można do tego posłuchać „zajefajnej” muzy. Postanowiłem przyłączyć się do przebieranek i reprezentuję straż przyboczną  św. Mikołaja (śmiech) – wyjaśnia Paweł Wolf. - Żołnierski styl, włączając w to nawet kamizelkę szturmową, maskę przeciwgazową i karabin, który musiałem jednak zdać do przechowalni, bo przeszkadzałby w zabawie.Publiczność z wielką ciekawością oczekiwała na występ Tarantelli Underground. Jednak zanim formacja Fot. Katarzyna Woźniak zainstalowała się na scenie, publiczność mogła podziwiać pokazy fireshow w wykonaniu Grupy Dragon Breath. Na placu pod klubem zafurczały parzydła i wachlarze. Można było też zobaczyć ewolucje  z płonącym kijem, czy mieczem. Jednak największym uznaniem publiczności cieszył się pokaz „ziania ogniem”.Zespół Tarantella Underground od marca borykał się z utratą głosu. Trwały poszukiwania  wokalistki. Grupa w miniony wieczór zaprezentowała się z nową frontwoman i nowym materiałem, porywając słuchaczy do tańca – kuksańca.  Repertuar znacząco się zmienił, a to z a sprawą zupełnie innej maniery wokalnej Beaty. Maru Fot. Katarzyna Woźniak (wcześniejsza wokalistka)  nadawała grupie ognia swoim „wiedźmowatym charczeniem - skrzeczeniem” i próbami growlowania. Nowy głos Tarantelli ma w sobie szczyptę gotyku i teatralności.  Nie brakuje mu siły, ale pazur nie jest już tak ostry jak dawniej.  Być może dlatego więcej dzieje się w gitarach, które  wybrzmiewają  bogatym, soczystym riffem, czasem liryczną nutą  i barwą horusa. Energetyczne poppunkowe piosenki przeplatane były rockowymi balladami. Liryka  wokalistki i autorki tekstów  wyśpiewywana jest tym razem po polsku. - Do zespołu trafiłam przypadkiem – mówi Beata. - Andrzej (Sawczuk , gitarzysta TU – red.) szukał wokalistki, a moja kapela była akurat w rozsypce. Niezobowiązująco przyszłam na próbę i okazało się, że Fot. Katarzyna Woźniak chłopaki bardzo fajnie grają. Odnalazłam w ich muzyce wiele elementów, które mi przypasowały i zostałam. Jeśli chodzi o atmosferę w zespole to jest niemalże rodzinna, więc nie było problemów, żeby się zaaklimatyzować. Natomiast muzycznie  trafiło się parę kawałków, które sprawiły mi problem, m.in. ta „Pozytywna” płakałam i wyłam, ale się udało. Trudności wynikały z tego, że na co dzień słucham raczej ciężkiego metalu, choć dobrym popem też nie pogardzę. Jestem otwarta na muzykę i kocham całym sercem, a w Tarantelli, jako wokalistka, mam okazję spróbować czegoś nowego.Po występie gospodarza imprezy zagrali goście ze Szczecina, grupa Joyride. Dźwięki mocno zabarwione Fot. Katarzyna Woźniak amerykańskim klimatem, odwoływały się do poczynań  Incubusa, Queens of The Stone Age, czy Pearl Jam. Poza tym muzycy Joyride oprócz autorskich kompozycji zaprezentowali covery wspomnianych grup. Energetyczne rockowe kawałki sprawiły, że publiczność dosłownie oszalała. Tłumek pod sceną nie pozwalał zespołowi zejść ze sceny, dwukrotnie domagając się bisu. Natomiast na zakończenie  zahuczało chóralne „Dziękujemy!”.  - Byłem bardzo miło zaskoczony zespołem Joyride  - mówi Benek, uczestnik zabawy. - Brakuje nam tutaj w Koszalinie takich kapel i fajnie by było, gdyby mogli częściej do nas przyjeżdżać.  Fot. Katarzyna Woźniak - Cieszymy się, że  nas tutaj zaproszono - mówi Bratek wokalista Joyride - Jestem pod wrażeniem, że tak inne zespoły potrafią zagrać wspólnie i bawić się razem ze słuchaczami. Jestem też bardzo zdziwiony, że nasza muzyka aż tak przypadła do gustu tutejszej publiczności. Nie wiem z czego to wynika, ale to bardzo miłe uczucie, kiedy słuchacze chcą więcej. Impreza zapewne zapadnie w pamięć uczestnikom. Zabawa  pod sceną trwała cały czas. Szkoda tylko, że  frekwencja nie była oszałamiająca.   
11 Grudnia 2015 godz. 14:32
Ekoszalin za CK105 w Koszalinie
 

Sarsa na 40-lecie CK 105

Centrum Kultury 105 w Koszalinie w przyszłym roku obchodzić będzie szczególny jubileusz – 40 lat istnienia. Z tej okazji 16 stycznia o godz. 19.00 w sali widowiskowej CK105 z bezpłatnym koncertem wystąpi Sarsa. Wejściówki na to wydarzenie będą rozdawane już od 11 stycznia w recepcji CK105 w godz. 8-15 i w kasie kina Kryterium od godz. 16-20 ( pon.- pt.). Ilość wejściówek jest ograniczona. Jednorazowo będzie można odebrać tylko dwie wejściówki. Sarsa to kompozytorka, autorka tekstów, grająca na instrumentach klawiszowych i ukulele. Laureatka licznych konkursów na twórczość własną. Fluktua, TakloopNie, SarsaParilla, Emma Nuci Organic, to tylko niektóre z jej projektów muzycznych zakorzenionych w szeroko pojętej muzyce alternatywnej. Współtworzyła wiele projektów eksperymentując z muzyką od jazzu, poezji śpiewanej po alternatywnego rocka i muzykę elektroniczną. Jej charakterystyczny wokal stylistycznie stawiany był obok głosu Dolores O’Riordan z The Cranberries, Florence Welch z Florence And The Machine, Sia, CocoRosie. Młoda wokalistka została doceniona i zwróciła uwagę dziennikarzy radiowej Trójki i Czwórki.   Jej alternatywna twórczość cieszyła się również popularnością w radiach lokalnych. Sarsa od najmłodszych lat pisze własną muzykę. Jej autorskie kompozycje zostały docenione na licznych konkursach i festiwalach muzycznych. Do najbardziej dla siebie znaczących Sarsa zalicza: w 2011 Konkurs Niemen NonStop, gdzie otrzymała I nagrodę w kategorii: „Twórczość Własna” za utwór ,,Come closer”, oraz została dodatkowo wyróżniona za interpretację kompozycji Czesława Niemena. W 2013 roku z zespołem FLUKTUA nagrała EP’kę „SICK&FAST”.W 2012 roku Sarsa dołączyła do projektu TakLoopNie. Współpraca zakończyła się wydaniem płyty pt. ,,Człowiek w Zielonym Korytarzu”, gdzie można usłyszeć Sarsę między innymi w duecie z Igorem Herbutem znanym z zespołu LemOn. W projekcie pojawia się również Dawid Podsiadło. Dodatkowo, w tym samym czasie Sarsa stworzyła squad SarsaParilla, z którym grała koncerty w stylu emo. Dance pop’u. W 2013 roku Sarsa nagrała emocjonalny utwór pt. ,,Chill” , który stał się zwiastunem jej solowych działań i prac przy debiutanckiej płycie. W grudniu 2014 roku Sarsa zaśpiewała gościnnie sensualny duet z Krzysztofem Kiljańskim. Utwór „Ktoś między nami” znajduje się na płycie Krzysztofa Kiljańskiego i stał się pierwszym singlem promującym płytę artysty.      
11 Grudnia 2015 godz. 12:37
Robert Kuliński
 

Bożek w pustym Kawałku

Występ Marcina Bożka w Kawałku Podłogi okazał się być propozycją niezbyt atrakcyjną dla koszalińskich miłośników muzyki. Grono publiczności zasilił jedynie autor niniejszej publikacji oraz chwilowo muzyk rodzimej formacji reggae. Swobodna improwizacja budzi wiele kontrowersji. Jest traktowana jako działalność nie mająca nic wspólnego z muzyką. Tym bardziej jeśli tego typu repertuar trafi w tak zaściankową przestrzeń jaką jest niewątpliwe Koszalin. Ewidentnym przykładem na potwierdzenie tezy o prowincji mentalnej naszego miasta, jest sytuacja z ubiegłego weekendu. Hala Widowiskowo – Sportowa pękała w szwach. Podczas Gali Disco Polo bawiło się 4,5 tys. ludzi. Często też przy okazji propozycji np. Galerii Scena, gdzie  widzowie mogą zapoznać się ze sztuką performance'u, z reguły pojawiają się głosy krytyki, że to nabijanie ludzi w butelkę, oszustwo itp.  Jest to o tyle smutne, że  zarówno wolna improwizacja, jak i performance to działania twórcze obecne na polu sztuki co najmniej od 50 lat. To jest pół wieku(!). Natomiast autorska wypowiedź wymykająca się  klasycznym ramom, nad Dzierżęcinką to wciąż zagdaka. Zakończmy dywagacje na ten temat. Warto zapoznać się z punktem "słyszenia" jedynego, acz chwilowego towarzysza, czyli Macieja Trembowieckiego basisty zespołu Raggafaya, bo dużo o swoich przeżyciach z minionego koncertu napisał na swoim facebookowym profilu. Warto prześledzić dyskusję w komentarzach. Tym bardziej, że wielu wypowiada się na temat występu Bożka lub jego muzyki, choć de facto w Kawałku Podłogi nie byli. Artysta  nawiedził Koszalin nie po raz pierwszy. Grywał już w „stolicy subregionu” z zespołem Olbrzym i Kurdupel, tym razem zaprezentował się solowo. Basista i wielki entuzjasta  poszukiwań muzycznych oraz odważny wykonawca. Bożek swój set rozpoczął z miejsca bardzo agresywnie. W splątanych pasażach dźwiękowych narastało napięcie, które z czasem przerodziło się w drapieżne, abstrakcyjne tło, idealne do kolejnych niekonwencjonalnych dodatków.Trzaski, szumy, pomruki rozdrapywanych strun, układały się w solidną całość, będącą niczym innym jak prostą ekspresją emocji. To jest istotą działań Bożka i jemu podobnych twórców. Zamiast  brnąć w wyeksploatowane do granic możliwości układy harmoniczne, czy trywialne budowanie melodii, artysta po prostu przelewa  siebie w dźwięki. Żadna technika, czy wiedza teoretyczna nigdy nie będzie w stanie  „przetłumaczyć” uczuć i emocji w taki sposób, aby zapisać je na pięciolinii oddając ich charakter rzetelnie.Improwizacja Bożka zapewne też nie jest w stanie opowiedzieć wszystkiego, ale na pewno mówi więcej. Ponieważ pozbawiona jest wirtuozerii – czyli wyćwiczonych nawyków. Nie ma ukłonów do publisi po to by ją zachwycić. Jest autorska propozycja i konfrontacja, a nie „szoł” i zabawa, czego oczekuje znakomita większość słuchaczy. Występ "freewolnego" improwizatora, był bardzo inspirującym przeżyciem.
5 Grudnia 2015 godz. 1:28
Robert Kuliński
 

Wieczór progresywnych pejzaży

Koncerty rocka progresywnego zdarzają się niesłychanie rzadko, bo niewielu wykonawców kultywuje tę stylistykę muzyczną. Miniony, piątkowy wieczór w Kawałku Podłogi, był wyjątkową okazją do usłyszenia dwóch formacji czerpiących z klasyki. Niestety propozycja nie spotkała się z dużym zainteresowaniem słuchaczy. Jako pierwszy wystąpił zespół Underfate z Kwidzyna. Grupa już po raz drugi gościła w Koszalinie. Wcześniej kwartet zagrał jako suport Besides i został bardzo ciepło przyjęty przez rodzimą publiczność. Zdawało się więc, że  Kawałek  będzie pękał w szwach, jednak okazało się inaczej. Niestety  typowe progresywne granie  nie należy do stylistyk szczególnie popularnych. Szkoda, bo fani rocka mogli posmakować czegoś innego. Zespół Underfate zaprezentował  bardzo pieczołowicie opracowany występ, wzbogacony o projekcję video. Ponadto na ekranie można było wyczytać wersy libretta, składające się w historię zawartą na pierwszym konceptualnym albumie grupy pt. „Seven”. Opowieść przedstawia przeżycia chłopca o imieniu Mercury, który po 14 latach budzi się ze śpiączki.   W półmroku grupa zaprezentowała swój materiał, pełen klasycznych rozwiązań obranej drogi muzycznej. To zdecydowanie propozycja dla zagorzałych fanów progresywnego grania, których nie razi monotematyczność i przewidywalność narracji. W pełni instrumentalne „makarony” trąciły z lekka zadęciem, ale trzeba muzykom przyznać wielką odwagę w poszukiwaniu swojej drogi. Szkoda, że póki co, prowadzi ona w ślepy zaułek przerostu formy nad treścią. Dramaturgia wynikła z prostych układów harmonicznych,  wypracowanych co najmniej 30 lat temu - to zwyczajnie może nużyć. Nielicznie zgromadzeni słuchacze nagrodzili jednak  młodych muzyków  gromkimi oklaskami.Na zwieńczenie wieczoru koszalińska publiczność usłyszała poczynania grupy aERO. Tym razem zabrzmiały pop rockowe piosenki, okraszone szczyptą progresywnych przypraw w postaci rytmicznych połamańców i klawiszowych przestrzeni. Wokalista i gitarzysta grupy Marcin Kruszyński starał się usilnie zaprzyjaźnić z publicznością, uskuteczniając pomiędzy utworami najzwyklejsze gadulstwo. Jest to jakiś sposób ujęcia słuchaczy, tym bardziej jeśli na scenie brakuje charyzmy. Koncert przedłużył się niemiłosiernie, ale fani nieco innego grania byli usatysfakcjonowani. Nie szczędzili naskórka dłoni, oddając salwy hucznych oklasków. 
3 Grudnia 2015 godz. 12:26
Ekoszalin za HSW
 

Wieczór Disco Polo będzie wyzwaniem

Już w najbliższą sobotę, tj. 5 grudnia w Hali Widowiskowo-Sportowej w Koszalinie odbędzie się Mikołajkowa Gala Disco Polo. Wydarzenie to jest jednym z największych wyzwań organizacyjnych i logistycznych w dziejach obiektu. Organizator w porozumieniu z Zarządem Obiektów Sportowych – zarządcą hali – przygotował na tę okoliczność nowe rozwiązania mające na celu podnieść komfort widzów podczas wydarzenia. Według wstępnych szacunków w Gali Disco Polo udział weźmie 4500 osób. Jeśli tak się stanie, będzie to nowy rekord frekwencji Hali Widowiskowo-Sportowej, gdzie największą publikę do tej pory zgromadził Koncert Walentynkowy Sylwii Grzeszak, podczas którego w obiekcie pojawiło się 3800 widzów.   Priorytetem podczas każdej imprezy masowej jest bezpieczeństwo. Dlatego też w minionym tygodniu odbyło się spotkanie z udziałem przedstawicieli służb odpowiedzialnych za porządek publiczny z organizatorami wydarzenia. Dodatkowo w celu uniknięcia problemów z parkowaniem samochodów zaleca się parkowanie aut na terenach koszalińskiej giełdy, z jadną uwagą – auta należy odebrać do dnia 6 grudnia do godziny 6:00, bowiem tego dnia odbywa się cotygodniowe targowisko.   Warto dodać, że podczas tej imprezy pojawią się w obiekcie dodatkowe wieszaki na kurtki. Na co dzień jest ich zaledwie 800. W tym przypadku pojawią się dodatkowe 3000 miejsca na kurtki, pod schodami w holu hali. Szatnia będzie jednak płatna, a opłata wynosić będzie 2 zł.   Wokół obiektu pojawią się również dodatkowe toalety przenośnie, jak również kontenery na śmieci. Przygotowania do imprezy idą pełną parą, a w kasach pozostało już tylko 500 biletów (stan na dzień 2 grudnia). Poniżej prezentujemy również komunikat organizacyjny ws. nadchodzącego wydarzenia.  
1 Grudnia 2015 godz. 0:42
Robert Kuliński
 

Przybyli Ułani do Kawałka

Nie trzeba być jasnowidzem, aby przewidzieć, że poniedziałek nie jest dniem idealnym na koncert. Szczecińscy muzycy z Ułanów Kapitalizmu, jednak zdecydowali się zagrać w Kawałku Podłogi, choć nie można było się spodziewać powalającej frekwencji. Zajadłość zespołu do propagowania s w o j e j  - co warto podkreślić – muzyki, graniczy z obłędem. Jednak nie tylko za to grupie należy się wielkie uznanie. Ułani Kapitalizmu to przede wszystkim świeżość, odwaga i bardzo nietypowe granie. Warto przywołać z odmętów historii muzyki pięknie brzmiący skrót RIO. Muzyczni poszukiwacze doskonale wiedzą, że nie tylko nazwa zapomnianego stylu przywodzi pozytywne skojarzenia, ale także jego nuty.  Słuchając Ułanów nie sposób powstrzymać się od tęsknoty za dźwiękami, kiedy to Fred Frith z zespołem Art Bears przełamywał konwencję, a Henry Cow  opowiadał swoją niezwykłą legendę. W repertuarze szczecinian wybija także zappowski sakrkazm i yassowa gorliwość w dekonstrukcji. To już druga wizyta składu w Koszalinie. Kilka lat temu młody oddział muzycznych wojowników, nawiedził progi BeWuA. Czas służy żołnierzom. Teraz instrumentarium wzbogaca kontrabas. Natomiast brzmienie grupy nabrało mocy. Potężna rockowa ściana dźwięku, rozlewa się na pieczołowicie poplątanych  rytmach. Nad całością góruje swoisty sadyzm. Muzycy z namaszczeniem budują bardzo wyrafinowane harmonicznie motywy, po to tylko, by w morderczym jazgocie zarznąć je, jakby za karę, że są tak wykwintne. Bardzo niekonwencjonalne podejście, co powinno zainteresować każdego, kogo nuży już wszechogarniające indie (srindi), czy spóźniona, co najmniej o 15 lat, moda na post rocka.   Ułani Kapitalizmu oddają hołd tym muzykom, którzy swój fach traktowali przede wszystkim jako wypowiedź artystyczną, a nie spełnianie oczekiwań „kochanej publisi”. Oczywiście to przekłada się na popularność grupy. Kontrabasista Bartek Czajkowski podczas występu w Kawałku Podłogi powiedział żartobliwe zdanie, które zawiera wiele prawdy: „Jechać w Polskę z takim materiałem - to jest dopiero ułańska fantazja!”. Muzyka zespołu rzeczywiście nie jest łatwa. Miłośnik audycji Piotra Stelmacha uzna Ułanów za dziwadło. Fan jazzu, że muzykom brakuje ogłady. Natomiast miłośnik Antyradia... właściwie powinien zostać pominięty w tej refleksji. W takim razie po co?  Dlaczego muzycy, świetnie operujący swoimi instrumentami, sami skazują się   na niszę? Może dlatego, że zbyt wiele w nich szacunku do muzyki? Słuchanie Ułanów na żywo, to uczestnictwo w czymś wyjątkowym, co nie pozwala odetchnąć. Co zmusza do odbioru dźwięków całym sobą.  Dosłownie zmusza, bo instynktownie włącza się potrzeba poznania i zgłębienia tego co jest tak inne – oryginalne, a jednocześnie czerpiące z najciekawszych momentów historii muzyki. Ułani nie gardzą  progresją, omijają tylko jej nadęcie. Korzystają z podwalin rockowych, odcinając się od  ich prymitywności. Wplatają awangardowe wpływy, nadając im humorystyczny koloryt. To wszystko może wydawać się nieco zbyt wyszukane, wymóżdżone i pretensjonalne, ale wystarczy złapać dystans, taki jaki muzycy prezentują na scenie. Wtedy można rozpocząć nieprzewidywalną przejażdżkę zwariowanym rollercoasterem. Choć publiczność nie dopisała, to muzycy zagrali z pełnym zaangażowaniem, racząc słuchaczy nie tylko s w o j ą muzyką, ale także specyficznym dowcipem. Brakuje tego typu formacji w Polsce, oby Ułanom Kapitalizmu wystarczyło sił na batalię z nadwiślańskim zaściankiem, która potrwa zapewne jeszcze kilka dekad.   Niech ułański wirus kreatywności rozprzestrzeni się na dobre, a młodzi muzycy w całym kraju znów zaczną zaskakiwać, a nie kopiować. Tego powinni sobie życzyć wszyscy miłośnicy muzyki, zarówno ci na, jak i pod sceną. 
29 Listopada 2015 godz. 10:15
Robert Kuliński
 

Jakubowicz kameralnie, ale z ogniem

Klub Kawałek Podłogi w minioną sobotę pękał w szwach. Nie było to żadnym zaskoczeniem, bo koncerty Martyny Jakubowicz cieszą się wielkim zainteresowaniem słuchaczy. Artystka wystąpiła w towarzystwie kameralnego składu, ale nie znaczy to, że wybrzmiały tylko ballady. Jakubowicz to szanowana i ważna postać rodzimej estrady. Gdyby szukać zagranicznych odpowiedników, to można by jej nadać przydomek „Szefowa”, parafrazując przezwisko Bruce'a Spreengsteina  - „Big Boss”. Jakubowicz dobrała sobie skład młodych muzyków, którzy świetnie się bawili odgrywając proste piosenki. Usłyszeć można było folkowo- bluesowe  kompozycje, czasem szczyptę rocka i oczywiście kilka coverów zagranicznych utworów z polskim tekstem. Nie mogło zabraknąć słynnej pieśni developerskiej „W domach z betonu”. Utwory prezentowane podczas półtoragodzinnego występu  pochodziły różnych okresów  twórczości „Szefowej”.  Publiczność usłyszała m.in. „Pin up man” z albumu „Skórka pomarańczy” z 1998 roku, „Na jednej nodze skaczę” z płyty „Wschodnia wioska” z 1988 , czy „Żagle tuż nad ziemią” z „Bardzo groźna księżniczka i ja” z 1986r.   Gitarzysta dopełniający składu grupy, Darek Bafeltowski, znany muzyk sesyjny, zasługuje na wielkie uznanie. Doskonale  odegrał rozmaite solówki, idealnie oddając styl ich autorów, jak np. w kompozycji „I żeby ziemia zadrżała”, gdzie wyraźnie było słychać  „pośpieszalskie” wpływy. Wiadomym było, że publiczność tak tłumnie zgromadzona w klubie, będzie domagać się bisu. „Szefowa” zagrała „Kołysankę dla misiaków”.   Zachęcamy do obejrzenia galerii zdjęć.
23 Listopada 2015 godz. 11:59
Robert Kuliński
 

Emocje i piękne, wolne dźwięki

Trudno opisać miniony koncert w Pubie Z Innej Beczki nie popadając w egzaltację. Trio Wośko, Tranberg i Kądziela zaprezentowało muzykę tak doskonałą, że nie sposób nie oddać muzykom hołdu, który przysługuje artystom najwyższej próby. Mały pubik na końcu Koszalina, nie raz już wypełniała muzyka wyśmienitych twórców. Sam Wośko (perkusista), występował w lokalu z innym składem  o nazwie Entrails United. Tym razem w towarzystwie gitarzysty Marka Kądzieli i trębacza Kaspera Tranberga, zaprezentował autorski materiał z najnowszej płyty  - okrzykniętej najciekawszym wydawnictwem fonograficznym w Polsce ostatnich lat - „Contouring”.   Kompozycje  bazujące na kontemplacji przyrody Pojezierza Drawskiego, gdzie muzyk spędził wiosnę odpoczywając od miejskiego zgiełku, to dojrzała i nieprzewidywalna  paleta  muzycznego absolutu. Trio stanowczo i z ogromną odwagą wykroczyło poza ramy jazzu. Nowoczesne, czerpiące pełnymi garściami z awangardy i muzyki improwizowanej szkice, tętniły żywą emocją. Wysmakowanie lirycznych, przestrzennych plam generowanych przez gitarę upstrzoną elektronicznymi efektami, spotykało się młodzieńczą potrzebą dosadnej ekspresji. Można stwierdzić, że „freewolna” biegłość muzyków i bardzo różne warianty improwizacji, nadawały dekonstrukcjom bardzo świeżego kolorytu. Oszczędne partie perkusji i soczyście warcząca trąbka, były doskonałym kontrastem do rozedrganych partii gitary. Szalone pasaże  wygasały tylko na chwilę , kiedy to trio spotykało przy wspólnym groovie. Emocje i biegłość muzyków oraz odwaga, przynależna tylko najbardziej wybitnym artystom, sprawiły że koncert na pewno będzie jednym z najważniejszych wydarzeń minionego roku  kulturalnego. Szkoda tylko, że tak nieliczni słuchacze mogli doświadczyć muzyki tria. Warto podkreślić, że to wszystko dzieje się w małym, przytulnym pubie Z Innej Beczki, za prywatne pieniądze właścicieli. Zarządcy publicznych instytucji  kulturalnych, którzy nawet obnoszą się ze swoim rzekomym umiłowaniem jazzu, powinni poczuć się zawstydzeni.
15 Listopada 2015 godz. 1:11
Robert Kuliński
 

Sielskie rytmy reggae

Muzyka reggae nad Wisłą, to nic nowego. Bardzo rzadko się jednak zdarza, żeby polski zespół inspirowany jamajską stylistyką, zabrzmiał dobrze i co chyba jest jeszcze rzadsze - niegłupio. Grupa Sielska, sobotnim wieczorem w Kawałku Podłogi, pokazała klasę. Można by prześledzić całą historię polskiej muzyki reggae i rzetelnie rozprawiać nad faktyczną wartością jamajskich rytmów w wykonaniu potomków Polan. Choć zbiór rodzimych orkiestr tego typu jest dość obszerny, to odnaleźć w tym natłoku cokolwiek wartego uwagi, graniczy z cudem. Zdarzały się oczywiście płyty interesujące, jak choćby  „R.A.P. generation”, czy „Życie jak muzyka” legendarnego Izraela, jednak większość nadaje się co najwyżej do pobłażliwego obśmiania. Niestety „regałowe” wypusty i formacje w naszym kraju, trącą totalnym zdziecinnieniem i pustym kopiarstwem. Niektórzy twórcy posuwali się nawet tak daleko, że określali siebie mianem rastafarian. Warto zastanowić się nad tym, gdzie  leży granica żenady? Z reguły, a w szczególności jeśli chodzi o rodzime reggae, jest to pojęcie niesłychanie płynne. Wszystko zależy od opłacalności obranej pozy. Oto chyba najbardziej trafny przykład. Trudno dziś sobie wyobrazić jednego z najbardziej wydmuszkowych „regałowych” wykonawców, czyli Mesajah, bez dreadów i wyćwiczonej do granic przyzwoitości teatralnego fałszu toastingowej zadyszki. Jednak  brak wstydu  Manuela Rengifo Diaza, można zrozumieć, bo przeboje radiowe to pewny zysk. A żeby w radiu zaistnieć, to wypada trzymać się kurczowo jednej etykietki, jednocześnie kopiując ile się da. Im więcej sprawdzonych chwytów - tym lepiej.   Po co ten cały wywód? Po to, żeby podkreślić, że zespół Sielska, choć stworzony przez bardzo młodych ludzi, zupełnie nie pasuje do opisanego powyżej stereotypu polskiego bandu reggae.   Siedmioosobowy skład  ma  ogromne wyczucie, przez co grupie udało się uniknąć śmieszności. W składzie brak dreadów. Nie ma żadnych trójkolorowych emblematów i nikt nie próbuje nikogo przekonać, że choć muzycy urodzili się nad Wisłą, to ich ojczyzną jest Etiopia. Nawet słowo Babilon pojawia się w tekście, bodajże tylko raz. Oczywiście to tylko otoczka, która nie powinna znaczyć zbyt wiele skoro mowa o zespole grającym muzykę, a nie wyglądający w telewizji, jednak daje to już obraz grupy. Muzycznie trudno mówić o wielkiej odkrywczości, ale także na próżno szukać w utworach sztampy i kalkomanii. Jest  reggae, ale zespół nie stara się być bardziej roots niż sam Marley. Nie bawi się w „zielone loty” nie mające żadnego sensu w klubie, a za to proponuje bardzo odważne zabawy muzyczne, przekraczające granice  wybranego stylu. Rytmika  pełna jest motorycznych zwrotów akcji. Usłyszeć można przeplatanki gatunków, jak np. zagrywki rodem z parkietów disco, po wybujałe akcenty nowo falowe. Oczywiście pojawia się także starsza siostra reggae, czyli ska. Całości dopełniają bardzo wysmakowane dodatki zaczerpnięte z klasyków dubu, czyli wibrujące pogłosy, nakładane przy konsolecie na żywo przez realizatora dźwięku. Poza tym orkiestra prezentuje się uroczo. Urzekający brak charyzmy scenicznej sprawia, że „pozitif wajbrejszyn” udziela się słuchaczom w mig. Formacja tak przypadła do gustu publice, że nawet osoby w wieku dużo bardziej nobliwym, jak na standardy koncertów w Koszalinie, postanowiły popląsać w najlepsze. Uroczy wieczór, ze świetnie zagraną muzyką zakończył się trzema bisami oraz gromkimi oklaskami.
14 Listopada 2015 godz. 7:34
Robert Kuliński
 

Biesiadna zabawa z zespołem Enej

Szarganie sobie nerwów z powodu jakiejś tam gwiazdki bez wyrazu, zakrawa o masochizm. Jednak warto poznać grupę, która w ostatnich latach zapycha radiową antenę, coraz to bardziej infantylnymi pieśniami. Doskonałą okazją do takiego przedsięwzięcia jest koncert, bo to najbardziej materialne spotkanie z muzykami i publicznością. Miniony wieczór w Studenckim Klubie Kreślarnia upłynął przy kompozycjach formacji Enej. Lokal - o dziwo - wypełnił się fanami, a w znacznej większości fankami grupy. Co ciekawe  kreacje i wyjściowa „stylówka” świadczyła o tym, że  piosenki zespołu łączą rozmaite pokolenia, jak i grupy odbiorców.   Część zgromadzonych pod sceną składała się z młodych pochłaniaczy radiowych i telewizyjnych  przebojów. Nastolatki z rockowymi dodatkami, młode  kobiety  odstawione jak na dyskotekę, zdystansowane trzydziestki i ponad czterdziestoletnie miłośniczki klubowego party. Wśród mężczyzn większą grupę stanowili towarzysze wymienionych powyżej, którzy większym zainteresowaniem obdarzyli barowe płyny, niż żywe uczestnictwo w koncercie. Jednak trafili się i tacy, którzy z pełnym zaangażowaniem zdzierali gardła wykrzykując każdy wers kolejnej piosenki. Panowie o podtatusiałej sylwetce i  młodzi yuppies, spędzali koncert na różnorodne sposoby.     Występ zespołu nie trwał długo, bo niewiele ponad godzinę, ale zabrzmiały wszystkie największe hity grupy, m.in. „Dzisiaj będę ja”, „Nie chcę spać”, „Symetryczno – liryczna”, „Tak smakuje życie” , czy  szczery do bólu protest song (sic!) „Zbudujemy dom”.     Biesiadne kompozycje, oparte głównie na folkowej stylizacji bałkańskiej, a nie ukraińskiej, sprawdziły się wyśmienicie jako podkład pod szoty i „piwne zawody”.   Nie zabrakło także chwytów wodzirejskich, które każdy wykonawca pop musi uskuteczniać na swoich koncertach, czyli werbalna zachęta do okazywania należnej czci muzykom poprzez okrzyki, czy uniesienie górnych kończyn ponad głowę i rytmicznie uderzanie ich końcówkami o siebie.   Broń Boże nie ma w tym ni krztyny pogardy, bo tego typu zespoły jak Enej dołożyły wszelkich starań, aby uwieść słuchaczy. Muzycy wypracowali brzmienie, które zupełnie nie wyróżnia grupy spośród innych pseudo folkowych bandów. Rzeczona wcześniej stylizacja bałkańska, zawsze się sprawdza. Ponadto sekcja dęta to gwarant sukcesu, bo nieważne co gra. Może nawet w kółko odgrywać te same schematy w każdym utworze. Publisia i tak to kupi. Wie o tym stary już Staszewski i dziennikarze z Poparzonych Kawą Trzy.   Dodajmy do tego teksty zupełnie niezobowiązujące, a wręcz nijakie o przysłowiowych czterech literach słowiańskiej Maryni i jest produkcik, który przez kilka sezonów  będziegenerował ładny utarg.   Żeby tak się stało potrzeba nie lada zapału. Trzeba robić wszystko co urąga komuś, kto faktycznie kocha muzykę. Pokazać się w Must Be The Music. Związać się z ekspertami od tworzenia przebojów i godzić się na każdą rewelację producencką, która wynika z badań potrzeb przeciętnego słuchacza. Przeciętnego, więc muzyka też musi być przeciętna. Najlepiej jak kojarzy się dobrze. Co w Polskiej kulturze jest najbardziej uwielbianą formą rozrywki? Oczywiście „epicka popijawa”, czyli wesele, ewentualnie potupają w remizie. I jak tu się dziwić, że Enej wypełnił „Kreskę” słuchaczami po brzegi, skoro weselność muzyki tegoż składu wybija w każdej jednej nucie?   Nerwy zostały poszargane. Zjawisko poznane i doświadczone. A niniejszy „parapaszkwil” napisał się sam.
Poprzednia
1
2
3
4
5
...
Następna
 

 
Pokaż tydzień
Wczoraj: 
Dzisiaj:
1

09:00 - KBP czynna w soboty

1

09:30 - Koszalin: Płomienie Zwycięstwa 2021

 
Jutro: 
Poniedziałek
1

10:00 - KBP: Tydzień Bibliotek online 2021

 
Wtorek 
Środa
1

18:00 - KBP: Tydzień Bibliotek online 2021

 
2021-05-13
1

17:00 - KBP: Tydzień Bibliotek online 2021

 
2021-05-14 
Galerie Wideo Kup bilet z eKoszalin
Najnowsze
   
 

Ponad sto projektów do wyboru w Programie Społecznik. Internetowe głosowanie dla mieszkanek i mieszkańców Pomorza Zachodniego

Mieszkanki i mieszkańcy Pomorza Zachodniego wybierają najlepsze regionalne inicjatywy obywatelskie w Programie Społecznik. W czwartek, 6 maja 2021 r. wystartowało internetowe głosowanie. Na realizację najlepszych pomysłów Samorząd Województwa Zachodniopomorskiego zarezerwował pół miliona złotych
   
 

Dni Koszalina: Zasłużeni aktorzy BTD pojawią się przy Placu Teatralnym

Wystawa „Aktorzy koszalińscy..." – to nowy projekt artystyczny realizowany przez Bałtycki Teatr Dramatyczny w Koszalinie. Tym razem jednak nie dotyczący bezpośrednio sceny, lecz tego, co dzieje się poza nią – w przerwie, w foyer, w prywatnym świecie aktorów. Pozostaje też hołdem oddanym aktorom, którzy na zawsze zeszli ze sceny.
   
 

Koszalin: Płomienie Zwycięstwa 2021

W sobotę, 8 maja obchodzić będziemy 76. rocznicę zakończenia II wojny światowej w Europie. Z tej okazji, jak co roku, przygotowane zostało wydarzenie "Płomienie Zwycięstwa". Z powodu pandemii tegoroczne uroczystości przeniesione zostaną do Internetu (uczestnicy będą mogli wziąć m.in. udział w konkursach historycznych) - wyjątkiem będzie jedynie gra miejska. Wydarzenie rozpoczyna się o godz. 9.30.
Polecamy
     
 

Fakty w debacie publicznej - inauguracja projektu fact-checkingowego

Projekt “Fakty w debacie publicznej” opiera się na działaniach fact-checkingowych, służących podniesieniu jakości debaty publicznej oraz kampanii edukacyjnej, która ma na celu walkę z fałszywymi informacjami i naukę krytycznego myślenia. Chcemy dotrzeć z działaniami do ponad 1 mln osób.
     
 

Galeria MPS zaprasza na wernisaż on-line: „Wspomnienie Artysty”

Zapraszamy do udziału w wernisażu on-line w Galerii MPS zatytułowanym „Wspomnienie Artysty”, który odbędzie się w piątek, 9 kwietnia, o godz. 18 na facebookowym profilu MPS International: @mpskoszalin. Tym razem zobaczyć będzie można prace zmarłego w ubiegłym roku artysty Edwarda Rokosza.
     
 

I Koszaliński Dzień Astronomii

Politechnika Koszalińska, Obserwatorium Astronomiczne oraz Pałac Młodzieży zapraszają na I Koszaliński Dzień Astronomii w rocznicę urodzin Carla Friedricha Gaussa, niemieckiego astronoma i matematyka, który m.in. wynalazł nowe metody obliczania orbit ciał niebieskich.
     
 

Koszalin: Płomienie Zwycięstwa 2021

W sobotę, 8 maja obchodzić będziemy 76. rocznicę zakończenia II wojny światowej w Europie. Z tej okazji, jak co roku, przygotowane zostało wydarzenie "Płomienie Zwycięstwa". Z powodu pandemii tegoroczne uroczystości przeniesione zostaną do Internetu (uczestnicy będą mogli wziąć m.in. udział w konkursach historycznych) - wyjątkiem będzie jedynie gra miejska. Wydarzenie rozpoczyna się o godz. 9.30.
     
 

Dni Koszalina: Zasłużeni aktorzy BTD pojawią się przy Placu Teatralnym

Wystawa „Aktorzy koszalińscy..." – to nowy projekt artystyczny realizowany przez Bałtycki Teatr Dramatyczny w Koszalinie. Tym razem jednak nie dotyczący bezpośrednio sceny, lecz tego, co dzieje się poza nią – w przerwie, w foyer, w prywatnym świecie aktorów. Pozostaje też hołdem oddanym aktorom, którzy na zawsze zeszli ze sceny.
TOP wideo
 

I LO Dubois Koszalin: Prezent dla maturzystów

Po raz kolejny grono pedagogiczne i społeczność I LO Dubois Koszalin postanowili zrobić prezent muzyczny dla swoich wychowanków, którzy dokładnie dziś - kończą swój etap edukacji w szkole. Słowa Rafała Janusa, jak i słowa piosenki nie pozostawiają żadnych wątpliwości - wyobraźnia i plany młodych, zdolnych ludzi powinny być zawsze na pierwszym miejscu. Nas to przekonuje, a Was?