Informacja dotycząca polityki plików cookies: Informujemy, iż w naszych serwisach internetowych korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Dalsze korzystanie z naszych serwisów, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności. Zamknij.
Majówka z Polikliniką Buty na wiosnę od Filippo - wybierz idealne obuwie dla siebie!

Koncerty w Koszalinie:

23 Października 2016 godz. 12:36
Ala, fot. Sabina Marcinkowska
 

Koncert dla kinomanów

W ramach przeglądu kina francuskiego w holu kina Kryterium wystąpił duet Lucy & Tom - Revolucy Lucy & Tommy Rooster. Pod scenicznymi pseudonimami Revolucy Lucy i Tommy Rooster kryje się niezwykły duet będący połączeniem światów muzyki poważnej i niepoważnej. Lucy jest mezzosopranistką śpiewającą w różnych zakątkach Świata, Tommy to bluesowo – rockowy gitarzysta.   Używając szerokiej gamy barw i przestrzeni, oboje eksperymentują wykraczając poza to, co robili dotychczas. Duet wykonuje znane i mniej znane, staro-knajpiane piosenki w różnych językach, standardy jazzowe oraz utwory muzyki klasycznej w świeżych aranżacjach.
20 Września 2016 godz. 7:24
Ekoszalin z mat. informacyjnych / fot. arch zespołu Hey i YT
 

Niebawem 36 edycja Festiwalu Rockowego Generacja

Już za kilka dni poprzez kasę kina Kryterium oraz stronę stronę internetową CK 105 będzie można zakupić bilety na wyjątkowy koncert zespołu Hey, który wystąpi w ramach kolejnej edycji „Generacji”. Finalistów festiwalu, którzy zagrają na żywo w Clubie 105 przed koncertem Hey organizatorzy ogłoszą 24 października. Zespół Hey będzie gwiazdą koszalińskiego festiwalu.  Koncert odbędzie się 12 listopada o godz. 21:00 w Sali Widowiskowej CK105 i będzie promował najnowszą płytę formacji  "Błysk”. Pierwsza pula biletów w cenie 35zł (150 sztuk) zostanie wprowadzona do sprzedaży 1 października o godz. 11.00 i potrwa do 7 października do godz. 22.00, bądź do momentu wyczerpania biletów.  Po tym czasie bilety w cenie 55zł będzie można KUPIĆ poprzez kasę kina Kryterium, stronę www.ck105.koszalin.pl oraz www.kupbilecik.pl .   Natomiast pierwszy koncert  zapowiadający Festiwal , będzie miał miejsce już za miesiąc, w piątek 4 listopada 2016 w Jazzburgercafe.  Zagra wtedy  monumentalny i hipnotyzujący Tides From Nebula – jeden z  ważniejszych zespołów rodzimego post-rocka.   Sama Generacja wystartuje w sobotę, 12 listopada o godzinie 18:00, kiedy to w Clubie 105 rozpocznie się konkurs kapel. Po przesłuchaniach i ogłoszeniu wyników w sali widowiskowej CK105 (Kino Kryterium) o godz. 21:00 z koncertem zystąpi HEY
4 Września 2016 godz. 18:32
Dawid Baranowski
 

Chwalmy Pana radośnie

Ponad stuosobowy chór Gospel zaśpiewał na zakończenie dwudniowych Warsztatów Gospel w sali widowiskowej CK105. Wypełniająca szczelinie salę kina Kryterium publiczność przekonała się, iż pieśń religijna może być także radosna. Warsztaty Gospel zorganizowane zostały przy współpracy z CK105 w ramach oddolnej inicjatywy  wybranej w Konkursie Inicjatyw Lokalnych „Start-Up Kultura”. Przez dwa dni mury i sala widowiskowa CK105 rozbrzmiewały amerykańskimi pieśniami gospel. Były to dwa dni pełne śpiewu i rozrywki, a efekt tego śpiewania można zobaczyć i usłyszeć poniżej.   Zajęcia poprowadziła Agnieszka "BACA" Górska-Tomaszewska , od 15 lat prowadząca poznański chór Gospel Joy - jeden z najstarszych i najbardziej dynamicznie rozwijających się chórów w Polsce Wydarzenie otwarte było dla każdego - młodzieży i dorosłych, dla amatorów i profesjonalistów, dla osób, które nigdy nie śpiewały, jak i dla tych, które chciały rozbudować swój warsztat muzyczny. Udało się znakomicie.
13 Lipca 2016 godz. 5:47
Ala za mat. prasowe,
 

Koszalin "Na fali"

15 sierpnia br. Amfiteatr w Koszalinie po raz kolejny odwiedzi plejada polskich Artystów. Wystąpią: IRA, Varius Manx & Kasia Stankiewicz, FEEL, Grzegorz Hyży, Michał Szpak, Natalia Szroeder, Szymon Chodyniecki, Daria Zawiałow. Po raz pierwszym partnerem telewizyjnym wydarzenia będzie telewizja TVN. Podczas koncertu NA FALI usłyszycie piosenki, które królowały w polskich rozgłośniach radiowych. To będzie niezapomniane i energetyzujące muzyczne doznanie, w którym nie zabraknie największych hitów z dorobku zaproszonych Gwiazd.       Wzorem ubiegłych edycji o godz. 20:00 rozpocznie się transmisja telewizyjna koncertu na antenie TVN. Publiczność Amfiteatru oraz Telewidzowie, zobaczą nietypowe duety. Gwiazdy polskiej sceny muzycznej zaprezentują się wspólnie z uczestnikami konkursów telewizyjnych: X-Factor, Mam Talent! i Mali Giganci, którzy walczyć będą o statuetkę NA FALI. O zwycięstwie zadecydują głosy oddawane za pośrednictwem bramki SMS podczas trwania koncertu.W 2014 roku zwyciężyła Karolina Nawrocka, która wspólnie z zespołem LemON wykonała piosenkę "Wkręceni (nie ufaj mi)". W 2015 roku statuetkę NA FALI otrzymała Aleksandra Andrukajtis z Wałcza, która wspólnie z zespołem Najlepszy Przekaz w Mieście brawurowo wykonała piosenkę "Zawsze do celu".  Na zakończenie festiwalu odbędzie się występ zespołu Ira, podczas którego z rąk Prezydenta Miasta Koszalina- Piotra Jedlińskiego wykonawca otrzyma statuetkę BURSZTYNOWA FALA za całokształt pracy artystycznej z życzeniem dalszych owocnych lat kariery muzycznej. Podczas tegorocznej edycji festiwalu będziemy świadkami jeszcze jednego, bardzo ważnego wydarzenia. Na scenie pojawi się mieszkanka Koszalina- Daria Zawiałow, która już niebawem wyda swój debiutancki album.BILETY dostępne na:biletyna.pl http://biletyna.pl/event/Festiwal-Na-Fali-2016-Amfiteatr-Koszalin-e32722.htmlkupbilecik.pl http://www.kupbilecik.pl/impreza-12799-festiwal.na.fali.2016.koszalin.html
16 Czerwca 2016 godz. 6:34
Ekoszalin za Damianem Zydlem Prezesem Zarządu Stowarzyszenia TRIO BASKET KOSZALIN
 

Muzycznie na TRIO BASKET

Wielkimi krokami zbliża się szósta edycja turnieju „Trio Basket Koszalin", która odbędzie się 9 lipca na terenach Sportowej Doliny. Organizatorzy imprezy ogłosili muzyczne gwiazdy wydarzenia - zagrają Kękę i Paluch. Jak w latach ubiegłych, tak i w tym w Koszalinie w ramach turnieju koszykówki „Trio Basket" nie zabraknie akcentu muzycznego. Tuż po zakończeniu rywalizacji sportowej, w której udział weźmie blisko 200 zawodników z całej Polski, Sportowa Dolina opanowana zostanie przez miłośników rapu. W ramach bezpłatnego koncertu na scenie zaprezentują się czołowi polscy hip-hopowcy: Kękę i Paluch.   Koncert zorganizowany zostanie w ramach jubileuszu 750-lecia Koszalina przy współpracy Stowarzyszenia „Trio Basket Koszalin" z Centrum Kultury 105 w Koszalinie. Przypomnijmy, że w przeszłości podczas „Trio Basket Koszalin" w naszym mieście wystąpili tacy artyści jak: donGURALesko, Te-Tris, POGZ, VNM, oraz W.E.N.A. i DJ Ike.       Część sportowa turnieju rozpocznie się o godzinie 12:00. Koncerty natomiast zaplanowane zostały na 19:30. Udział w całym wydarzeniu jest bezpłatny. Przypomnijmy, że organizatorami wydarzenia są: Stowarzyszenie TRIO BASKET KOSZALIN, Centrum Kultury 105 w Koszalinie oraz Zarząd Obiektów Sportowych Sp. z o.o.   Sponsorem głównym turnieju jest FIRMUS GROUP.
28 Kwietnia 2016 godz. 12:01
Ala za CK 105, fot. CK105
 

W piątek Cała Góra Barwinków

Macie ochotę na energetyczny mix ska, reggae i rocksteady. W piątek o godz. 20.00 w Club 105 przy ul. Zwycięstwa 105 wystąpi zespół. Bilety w cenie 5 zł. dostępne w kasie kina Kryterium, recepcji CK105, na stronie CK105 oraz www.kupbilecik.pl Cała Góra Barwinków (CGB) działa w obecnym składzie od 2002 roku, choć korzenie grupy sięgają roku 1997. Należy do najważniejszych wykonawców rodzimej sceny ska/reggae. Muzyka grupy, to energetyczny mix ska, reggae i rocksteady. Znakiem rozpoznawczym CGB jest wysunięta na pierwszy plan, rozbudowana sekcja dęta i chwytliwe melodie. Grupa ma na koncie cztery płyty długogrające. Ostatnia z nich - „Beat 2 Meet U” - ukazała się w 2013 roku. W 2008 roku ukazał się winylowy singiel z piosenką „Ta ostatnia niedziela”. W 2004 roku zespół został zaproszony przez Jurka Owsiaka do studia telewizyjnej dwójki gdzie wystąpił podczas XII Finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Cała Góra Barwinków zaprezentowała się również w programach : „Kuba Wojewódzki", „Poplista”, „Kawa czy Herbata”, „Regiony kultury” czy też w programie „Taper”, w którym zespół podkładał muzykę pod niemy film Charliego Chaplina „Charlie ucieka”. Debiutancka płyta CGB  zdobyła uznanie wśród publiczności i krytyków. Zebrała dobre recenzje w prasie - muzycznej („Teraz Rock”, „FreeColours”, „Reggaebeat”) i pozamuzycznej („Gazeta Wyborcza”), a także w portalach internetowych. Jeszcze lepiej wiodło się kolejnej produkcji zespołu pt. „24 godziny”. Spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem, czego wyrazem czwarte miejscu w plebiscycie pisma „Free Colours” na najlepszą płytę roku. Tytułowa piosenka wylądowała na trzecim miejscu tego zestawienia w kategorii ‘Piosenka roku’. Dotarła też do pierwszego miejsca listy przebojów Radia Bis. Kolejne płyty – „Kocham kłopoty” (2010) i „Beat 2 Meet U”(2013) - ugruntowały pozycję grupy na krajowym rynku muzycznym. W 2014 roku Cała Góra Barwinków wzięła udział w 4 edycji programu „X Factor” w TVN, odpadając na zaledwie dwa odcinki przed finałem. CGB słynie z świetnie przyjmowanych, energetycznych koncertów. Wystąpiła dotąd na niemal wszystkich najważniejszych festiwalach, a także dwukrotnie na Przystanku Woodstock – w 2003 i 2013 roku oraz Heineken Opener Festival 2007 w Gdyni. Obecnie ma na koncie około 600 występów w kraju i za granicą. Skład: Kuba Kaczmarek – bas/śpiew Tomek Kaczmarek – gitara/chórki Maciek Kulej – klawisze Jakub Syguda – perkusja Artur Wilk – gitara Karol Ryś – puzon Paweł Tyrała – saksofon Daniel Michoń – trąbka Bartosz Klich – realizator zespołu  
15 Kwietnia 2016 godz. 21:19
Robert Kuliński
 

Uczniowie „Muzyka” w filharmonii

Uczniowie rodzimego Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Grażyny Bacewicz w Koszalinie, wystąpili przed licznym gronem melomanów w gościnnych progach Filharmonii Koszalińskiej Instrumentaliści, którzy zdobywają laury na rozmaitych konkursach w całej Polsce, mogli zaprezentować swój kunszt w pełnej okazałości. Warunki sali koncertowej sprzyjają talentom, a ciepłe przyjęcie zgromadzonej publiczności, w słyszalny sposób dodało młodym „skrzydeł”.   Zabrzmiały kanony muzyki poważnej, m.in. Ludviga van Beethovena, Wolfganga Amadeusza Mozarta, jak iSiergieja Prokofiewa, czyCamille Saint-Saënsa. Słuchacze szczodrze nagradzali artystów oklaskami, co nie dziwi, bo po raz kolejny kadra nauczycielska ZPSM mogła być dumna ze swoich podopiecznych.   Doskonałe umiejętności i wrażliwość muzyczną w towarzystwie zaprezentowali następujący soliści : Amelia Dziedzic (skrzypce – naucz. M. Kobierska) S. Prokofiew – II koncert skrzypcowy g-moll cz. I Wiktor Dziedzic (skrzypce – naucz. N. Dondalski) H. Wieniawski – II koncert skrzypcowy d-moll cz. I Michał Jopek (gitara – naucz. D. Schmidt) Inga Radomska (fortepian – naucz. E. Gajdzis) – realizacja partii klawesynu J. S. Weiss – Koncert d-moll na lutnię i orkiestrę smyczkową Mikołaj Gajdzis (waltornia – naucz. P. Pożakowski) W. A. Mozart – III koncert waltorniowy Es-dur KV 447 cz. II i III Wojciech Górski (trąbka – naucz. E. Klepczyński) J. N. Hummel – Koncert na trąbkę i orkiestrę Es-dur cz. I Hubert Miarka (fortepian – naucz. P. Murawski) C. Saint-Saens – II koncert fortepianowy g-moll cz. I Gabriela Murawska (fortepian – naucz. A Murawski) L. van Beethoven – III koncert fortepianowy c-moll cz. I Konstancja Śmietańska (wiolonczela – naucz. W. Cisoń) J. Haydn – Koncert wiolonczelowy C-dur cz. I   Orkiestrę Symfoniczna Filharmonii Koszalińskiej od pulpitu dyrygenckiego poprowadził Rafał Kłoczko. Natomiast przebieg koncertu opatrzyła słowem Beata Piocha.
10 Kwietnia 2016 godz. 1:25
Robert Kuliński
 

Leski - songwriter

Od kilku lat polska scena muzyczna opanowywana jest przez tzw. songwriterów. To nowy ruch i zjawisko wprowadzające rewolucję. Zastosowanie zachodniej nazwy na autora piosenek, budzi zupełnie inne skojarzenia. Sobotni wieczór w Clubie 105 wybrzmiał twórczością Leskiego - nowego songwritera rodzimego grajdołka. Koncert zapoczątkował tegoroczną edycję cyklu „105% mocy”, który w ubiegłym roku funkcjonował na innych zasadach niż obecnie. Wcześniej biletem wstępu był dobrowolny datek na rzecz hospicjum. Teraz koncerty są biletowane, ale dwie godziny przed rozpoczęciem występu zaproszonej gwiazdy, w holu kina Kryterium, specjaliści promują zdrowy tryb życia. W minioną sobotę można było zasięgnąć wiedzy na temat dawstwa, czy to szpiku, czy organów. Przejdźmy jednak do artystycznej części wieczoru.   Czym charakteryzuje się ta niby nowa fala „artystów” zwanych songwriterami? Po pierwsze dobrze jeśli twórca kompozycji słowno - muzycznych obdarzony jest zadumaną facjatą, wyrażającą głębokie przeżycia wewnętrzne. Wymagane jest także, aby taki wykonawca potrafił opanować mimikę. Chodzi o to, aby żaden grymas nie zniekształcił posągowej powagi, a wzrok pozostawał niezmiennie posępny.   Oprócz „artystowskiego” wizerunku, potrzebny jest atrybut. Najlepiej gitara, bo ten instrument od razu kojarzy się z „piosenkowaniem”. Po trzecie taki songwriter nie może być wirtuozem. Co najwyżej pięć akordów w zestawie. Żeby songwriter mógł faktycznie zaistnieć jako przedstawiciel innej kasty niż autor piosenek, czy bard z Krainy Łagodności, potrzebuje zespołu złożonego z muzyków sesyjnych.   Leskiemu, czyli Pawłowi Leszoskiemu udało się zostać prawdziwym songwriterem, gdyż spełnił wszelkie wymagania. Publiczność w liczbie około 60 osób nie miała wątpliwości, że teksty wyśpiewywane przez stylowego brodacza, tętnią pulsem jego duszy. A tę Leski posiada bardzo wrażliwą i poetycką.   Nie dajmy się jednak zwieść najprostszym skojarzeniom. Mamy wszak do czynienia z songwriterem, a nie poetą. Dlatego opowieści o emocjach, wyśpiewane z zerową charyzmą, były raczej stonowanym opisem pełnym wyrafinowanych - a jakże – obserwacji: „Przepłynął dreszcz, przez włókna nerwu”, czy równie wykwintnych metafor: „Nabieramy wody w szalupy spojrzeń”.   Słowa poukładane z ogromną dbałością o sens i przekaz oraz literacką formę sprawiły, że nawet muzyka wydała się być wybitna. Oczywiście muzycy sesyjni doskonale odnajdują się w banalnych pochodach akordowych, ale stylizacja na americanę, folk oraz domieszka dream popu, to w istocie zabiegi niezmiernie odkrywcze. Leski zabrzmiał niemal tak samo oryginalne jak albumy Passengera, Bon Iver sprzed 10 lat albo Bonniego „Prince” Billy'ego sprzed ponad 15.   Publiczność jednak szczodrze obdarowywała „artystę” oklaskami. W końcu to jeden z polskich, a nie jakichś importowanych songwriterów. Śpiewa po naszemu, gra po ichniemu, ale jest nasz, biało - czerwony i należy być z tego dumnym. Swoją drogą americana w wydaniu nadwiślańskim to dość karkołomne przedsięwzięcie, ale wśród songwriterów jest elementem obowiązkowym. Przy okazji muzyk sesyjny, który posiadł umiejętność grania na banjo, znajdzie zajęcie.   Słuchacze z Clubu 105 domagali się bisu tak usilnie, że zabrzmiała jedna piosenka nadprogramowa. To zresztą było do przewidzenia po wcześniejszych reakcjach audytorium. Nie mogło być inaczej.     OD AUTORA   Songwiterska liryka po prostu chwyta za serce... ale tylko tych, którzy potrafią odczytać jej głębię. Świat pełen jest przecież grubiaństwa. Przedstawiciel niewrażliwego sortu odbiorców, zapewne pokusiłby się o wyśmianie Leskiego, czy Skubasa. Mógłby nawet podjąć próbę wyszydzenia takiego Korteza, który zasłynął nieziemską poetyką w utworze „Pocztówka z kosmosu”.   Swoim songwriterskim stylem, opisał trudy rozłąki z ukochaną podczas pobytu na orbicie okołoziemskiej. Cytat: „(...) sikałem w torebki i jadłem jak pies. ”. Za to powinniśmy cenić tego typu „artystów”, bo nadają sens grafomanii i wynoszą ją na piedestał, zachwycając coraz to większe rzesze słuchaczy. Mam nieodparte wrażenie, że moda na songwriterstwo dopiero się rozkręca. Czekam z niecierpliwością na kolejnych domorosłych tekściarzy z gitarą.
9 Kwietnia 2016 godz. 3:04
Robert Kuliński
 

Metal zalał Kawałek

Działo się! Wieczór w Kawałku Podłogi wypełniły brzemienia metalowe o mocno imprezowym charakterze. Heavy i thrash absolutnie pochłonęły w większości młodocianą publiczność. Trzy formacje dokonały bezwstydnego najazdu na koszaliński gród, siejąc totalne spustoszenie wybuchowym ładunkiem decybeli. Poziom był zróżnicowany, ale kolejność występów doskonale dawkowała emocje.   Zdecydowanie najbardziej kanciastą wersję thrash metalu zaprezentował skład bardzo młodych zapaleńców ze Szczecina, występujących pod nazwą Frenatron. Młody wiek i nadwyżka energii doskonale rekompensowały niedoróbki w postaci monotonnej dramaturgii. Można było wręcz odnieść wrażenie, że wciąż wybrzmiewa jeden utwór, ale nie odbierało to muzykom scenicznego uroku. Pasja z jaką młodzi zaserwowali swój recital, udzieliła się części słuchaczy, którzy wspierali orkiestrę pod sceną.   Nie tylko jednak muzyka „żarła” narowiście wypracowanym kanonem thrashu. Także oldschoolowy image frontmana robił swoje. Baty z grzywką, na klacie logo Motorhead i tenisówki. Trudno byłoby uznać Frenatron za poważną formację, bo pastiszu jest tu wiele. Nic w tym jednak zdrożnego, bo technicznie grupa zaprezentowała się znakomicie, a piejąco – skrzeczące poczynania wokalne dopisały przysłowiową „kropkę nad i”.     Najlżejszą atrakcją wieczoru był występ bardzo dobrze znanej w Koszalinie kapeli Steel Drunk. W tym wypadku jednak dominantą repertuaru był stary i nikomu niepotrzebny do niczego hard rock. Muzycy z taką gracją i finezją odgrywali przewidywalne co do sekundy kompozycje, że występ nie mógł się nie udać. Dodatkowym urozmaiceniem były akrobatyczno - choreograficzne popisy, co sprawiło, że słuchaczy jakby trochę pod sceną przybyło.   Dbałość o show i profesjonalnie opracowany banał obranej przez trio stylistyki, urzekał i porywał do zabawy. Niestety muzycy przeciągnęli swój występ co w pewnym momencie przestało bawić. Mimo to należy pochwalić zapał i pomysłowość, choćby w prezentacji swoistego medleya opartego na motywach z repertuaru Pantery. Steel Drunk to urodzeni showmani oraz świetni muzycy i chyba dobrze, że wykonują totalnie umarły gatunek muzyczny, bo w innym wypadku w ogóle nie byłoby to śmieszne.     Gwiazdą i prawdziwą petardą wieczoru był poznański ThermiT. Formacja także znana koszalińskiej publiczności. Trzy lata temu muzycy zdobyli nagrodę od zachwyconej rzeszy słuchaczy podczas festiwalu Generacja. Nie zdążył wybrzmieć trzeci takt pierwszego utworu, a cała publiczność zgromadzona w Kawałku już stawiła się pod sceną.   W powietrzu załopotało od headbangingu. Górne kończyny rozentuzjazmowanych małolatów, co chwila wyrzucały ponad głowy tłumu rogate pozdrowienie. Natomiast chór podchmielonych gardeł entuzjastycznie wtórował wokaliście wykrzykującemu bojowe jednosylabowe wołacze.   ThermiT zabrzmiał soczyście i porażająco. Stylistyka heavy i thrash z odwołaniami do klasyki i to tej najbardziej klasycznej ze wszystkich możliwych klasyk, zapłonęła żywym ogniem. Ujmująco zabawny wokal i totalne przerysowanie maniery nie pozostawiały złudzeń. Wieczór należał do poznaniaków, którzy bawią się metalem jak nikt inny.
20 Marca 2016 godz. 11:20
Robert Kuliński
 

Mjut dla psychofanek

Zespół Mjut podczas sobotniego wieczoru w Kawałku Podłogi, wystąpił dla nielicznej publiczności, która w większości składała się z psychofanek. Koncert upłynął przy brzmieniach wyeksploatowanych do cna. W ubiegłym tygodniu to Antyradio było główną osią podkreślenia muzycznej pustki grupy Milczenie Owiec. Kolejny weekend i kolejny zespól promowany przez ogólnopolską rozgłośnię radiową. Tym razem na scenie przy ul. Piastowskiej zabrzmiał repertuar, który śmiało można określić mianem programowego „bzdziarstwa” spod znaku jakości „Trójki”. O tym jak bardzo, zdaniem autora niniejszego tekstu, Sz.P. Stelmach doprowadził do pauperyzacji rodzimej sceny niezależnej, czy alternatywnej, można przeczytać w tekście „Co z tą muzyką – Czyli nadwiślańska prowincja (nie) słucha”. Wróćmy do Mjut. Za sprawą nijakiej twórczości tej orkiestry, łatwo zaobserwować jak propagowanie indieliryki przez redakcję z Woronicza, ośmieliło domorosłych poetów do wyśpiewywania swoich tekstów przy akompaniamencie gitar. Teksty nasączone nostalgią, apelujące do słuchacza, by ten powrócił do natury i zrozumiał kruchą, wrażliwą duszę podmiotu lirycznego, mogły trafić wyłącznie do psychofanek. Oczywiście poezja jest reakcją na prozę życia, ale proza w gimnastycznych zabiegach interpretacyjnych, rzadko nabiera głębszego znaczenia. Słowa piosenek „Komputery”, „Wszyscy ludzie i ja”, czy  „Tyle ile chcę” to przykłady polskiej grafomanii, której absolutnym mistrzem jest np. Michał Wiraszko z formacji Muchy.  Dość jednak o tekstach, bo niesprawiedliwie byłoby skupiać się wyłącznie na najsłabszych elementach zespołu Mjut. Wszak twórczość każdej grupy można rozpatrywać wielopoziomowo, a działdowianie obok pierwiastka bardzo słabego, mają jeszcze zwyczajnie słaby i całkiem niezły.Trzeba oddać muzykom, że znają się na rzeczy i sceniczne poczynania kwartetu są bez zarzutu. Profesjonalne brzmienie, mądre korzystanie z efektów i bardzo pomysłowe rozwiązania motoryczne, sprawiły że koncert przynajmniej nie męczył prowizorką. Na wielkie uznanie zasługuje basista grupy Marcin Blicharz. To niezwykle utalentowany instrumentalista, który nie tylko może poszczycić się mistrzowską techniką, ale wyczuciem. Groove i potężne pomruki akordów fantastycznie niosły kolejne, niestety banalne, zwrotki do przodu. Rzadko słyszy się teraz takich basistów.Tyle jeśli chodzi o zachwyty, bo reszta repertuaru mogła wywołać u bardziej osłuchanego odbiorcy, co najwyżej nudę. Wybrzmiały smyczkowe ściany dźwięku zapożyczone od Sigur Rós, pogłosowa „plumkanina” znana z U2 oraz popowa, a nawet można rzec populistyczna dramaturgia z Clodplay. Wszystko spięte w uładzone „radio friendly” pioseneczki. Nie można też pominąć kompozycji, które trąciły typowym disco indie. Te wszystkie elementy sprawiły, że nawet wybitny basista niestety ginie w natłoku sztampy. Mjut nie prezentuje nic, czym grupa mogłaby wyróżnić się z indie pop rockowej masy sryliarda identycznych składów.  To aż boli, że muzycy tak uzdolnieni, świetnie brzmiący na scenie, parają się tak sztampowym kopiarstwem. W kwartecie jest potencjał, tylko chyba brak odwagi.Wieczór zwieńczyły bisy, choć publiczność niezbyt energicznie garnęła się do wyklaskania nadprogramowych utworów. Obok powtórek przeboików „Komputery” i „Wszyscy ludzie i ja” grupa wykonała także „Imagine” Johna Lennona. Wyobraźcie sobie jak  miałko musiała  zabrzmieć piosenka będąca kanonem radiowego banału, oprawiona w  manierę Colplay.  OD AUTORAPrzywołanie zespołu Coldplay, jako jednego z nużących elementów pobrzmiewających w twórczości Mjut, wymaga dopowiedzenia. Jakiś czas temu przy okazji premiery któregoś krążka zespołu Chrisa Martina,  słuchałem lokalnej rozgłośni. Pani redaktor swoim aksamitnym głosem zachwalała album, chyba  „Ghost Stories”. Po kolejnej dawce ochów i achów z anteny radiowej, zadałem pytanie swojej połowicy: „Wyjaśnij mi, dlaczego ludzie tak kochają Coldplay? Ja tego nie rozumiem.”. Połowica bez namysłu odparła także zadając pytanie: „A dlaczego ludzie lubią ziemniaki?”.
13 Marca 2016 godz. 11:18
Robert Kuliński
 

Milczenie Owiec nie milczy

Byłoby lepiej gdyby zespół Milczenie Owiec zastosował się do swojej nazwy i zamilkł. Niestety na fali „antyradiowej” popularności grupa tworzy i koncertuje promując swój najnowszy album „Niepokoje”. Kwintet wystąpił w minioną sobotę na scenie Kawałka Podłogi. Publiczność, która przybyła do lokalu składała się z najbardziej zagorzałych fanów, którzy pamiętali grupę jeszcze sprzed ośmiu lat, kiedy to muzycy zagrali w naszej metropolii. Około 30 osobowa reprezentacja fanów rocka spotkała się w sobotni wieczór, aby wspierać formację, która brzmi jak tysiące podobnych z pogranicza popu, rocka i parametalowej papki. Impreza obfitowała także w humorystyczne elementy. W ramach supportu wystąpiła niemiecka grupa Start A Revoltution. Muzycy zaprezentowali komiczny wymiar ekspresji scenicznej, znanej z anteny MTV Rocks. Pełna dramatyzmu choreografia wokalisty Malika Aziza oraz synchroniczne bujanki gitarzystów, naprawdę mogły wywołać uśmiech.  Skład wykonał to co powinno ująć każdego nastolatka, czyli ostre gitary i pełen emocjonalnego przejęcia wokal. W praktyce przypominało to próby wskrzeszenia mody z początku XXI wieku, kiedy to takie formacje jak Lostprophets, czy Papa Roach świeciły triumfy wśród młodzieży. Ówczesne małolaty garściami czerpały inspiracje do buntu z wcześniej wspomnianej anteny MTV. Metalowo – hardcorowej stylistyce, pieprzu dodały wyćwiczone gesty dopracowane do najbardziej subtelnego zarzutu grzywki. Warto też wspomnieć o chóralnym perfekcjonizmie. Trzy wokale niekiedy nadawały kompozycjom charakteru hymnu.Natomiast zespół Milczenie Owiec rozpoczął swój występ instrumentalnym utworem o progresywnej stylizacji. Soczyste solo gitary i pompatyczna oprawa miały być zapowiedzią nadchodzącego rockowego majstersztyku. W istocie trudno muzykom odmówić umiejętności, opanowania instrumentu oraz solidnego zaaranżowania utworów. Pod względem technicznym faktycznie zespół zabrzmiał profesjonalnie. Szkoda, że cały ten wysiłek zmierza w kierunku Antyradia. Ciężkie gitary i rozbudowana rytmika, splatała się w romansie z popową manierą. Ileż to jest podobnych grup? Z jednej strony muzycy starają się uchodzić za formację rockową, a z drugiej zależy im na posłuchu i tym, aby mimo wszystko piosenki były przyjemne. Słowo „przyjemnie” to klucz do rozwikłania zagadki beznadziejności 99% propozycji kulturalno – rozrywkowych w nadwiślańskim kraju, ale to na inny artykuł.    Obok energetycznych utworów, zabrzmiały także rockowe ballady, gdzie wcześniej zamanifestowany progresywny sznyt, zbliżył Milczenie Owiec do Bajmu.  Trzeba podkreślić, że muzyka rockowa to już totalny przeżytek. Aby ożywić tego trupa należy to robić z głową. Jeżeli zespół stara się oprzeć swoje brzmienie na kobiecym wokalu, to powinien on mieć coś charakterystycznego i choć odrobinę charyzmy. Niestety mamy do czynienia z polską formacją, której wystarczy Aleksandra Wysocka. Wokalistka obdarzona pospolitą barwą i kompletnym brakiem charakteru. Jakie kobiety polskiego rocka zaistniały i stały się faktycznymi ikonami? Te które miały w sobie iskrę i pazur - Kora, Ortodox, czy Chylińska. Choć nie każda z wymienionych pań przewodziła wartościowej formacji, to jako forntwoman były dla swoich zespołów swoistymi lokomotywami. Milczenie Owiec niestety stoi na bocznicy.Koncert był przeznaczony dla tych, którzy odnajdują spełnienie na antenie Antyradia. Można wręcz rzec, że Milczenie Owiec to rock dla księgowych i pań z sekretariatu, gdzie w ciągu dnia, przy pracy wybrzmiewa im z odbiornika muzyka reklamowana hasłem „rockowo bezkompromisowi”. 
5 Marca 2016 godz. 12:13
Robert Kuliński/ fot. gł. Jalee
 

Młodzi na scenie Kawałka

Reprezentanci najmłodszej grupy wykonawców rodzimej sceny muzycznej, zaprezentowali swój repertuar na scenie Kawałka Podłogi. Piątkowy wieczór wypełniły rozmaite brzmienia. Nie był to pierwszy raz kiedy Waldemar Miszczor udostępnił scenę początkującym amatorom. Bardzo liczna publiczność, składająca się głównie z młodzieży, usłyszała zespoły Jalee, The Same  i Seth. Wieczór urozmaicił także występ solowego wykonawcy hiphopowego o pseudonimie „Soul”. The Same Koncerty nie były żadnym zaskoczeniem, a szkoda, bo to właśnie do młodych należy swoisty przywilej łamania  sztywnych ram i  śmiała kreacja. Niestety to co zaprezentowali wykonawcy nie miało nic wspólnego z twórczym działaniem. Cały wieczór wypełniły dźwięki bardzo konkretnie dobranych kierunków, co świadczy o kompletnym braku kreatywności.Gdzież jest młodzieńczy bunt? Gdzie są muzycy, którzy ledwo ukończyli osiemnastkę i z pełnym zaangażowaniem kontestują zastaną rzeczywistość? Gdzieś są, ale w miniony wieczór publiczność nie usłyszała tego typu twórców. The Same Zespół Jalee prowadzony przez Patryka Dżamana, zaprezentował proste piosenki, które w zapowiedzi imprezy otrzymały etykietę chillout. Zabrzmiały utwory  zagrane w tercecie bas, gitara i cajón. Najprostsza forma piosenki, przy tradycyjnym akompaniamencie, niezbyt sprawdziła się na żywo. Choćby z tego względu, że rytmicznie  przygotowanie tria pozostawiało wiele do życzenia. Zespół ratował się coverami. Utwór „Stolen dance” z repertuaru Milky Chance zaśpiewany z gościnnym udziałem Szymona Frankowskiego (The Same), wprawił co niektórych w stan uniesienia. Jednak grupa  nie zagrał nic ponad radiową sztampę. Zabrakło też uroku lub charyzmy, jednak to jest problem na zupełnie inny tekst. "Soul" The Same to formacja powstała trzy lata temu. Kwintet wykonał w pełni autorski materiał  przywołujący najbardziej haniebne lata polskiego rocka z lat 90. Oprawa męsko - damskiego dwugłosu i britpopowe zagrywki gitary, mimowolnie kojarzyły się z dokonaniami Big Day. Jednak z racji na miałkość kompozycji warto przypomnieć takie formacje jak Yokashin, czy Atmsphere. Nie sposób pominąć także liryki trącącej oazowym przekazem. Propozycja zdecydowanie dla fanów tego, co można usłyszeć na antenie radiowej w  prime time'ie. Wielkim zaskoczeniem był występ rapera „Soula”. Mody „nawijacz” z miejsca poderwał publiczność z krzesełek, ale euforia tłumu trwała jedynie przez dwa utwory. Kolejne bity  opatrzone młodzieńczymi rymami, nie zbyt przypadły do gustu publice. Seth Najważniejszym występem wieczoru miał być kolejny już koncert grupy Seth. Metalowa stylizacja, kilka coverów w tym „Killing in the name” z repertuaru RATM, to charakterystyczne elementy Setha. Równie rozpoznawalnym w brzmieniu grupy jest słyszalna męczarnia - zwłaszcza perkusji. Piątkowy koncert w Kawałku brzmiał tak, jakby muzycy starali się przebrnąć przez siedem przygotowanych kompozycji. Jakby każda kolejna zwrotka sprawiała im trudność.  Zespół wydawał się czekać na zakończenie wieczoru. W finale jednak doszło do zabawy scenicznej, bo muzycy chcąc zadowolić swoją publiczność, postanowili zmienić frontmana. Odgrywając po raz kolejny wspomniany powyżej cover, na wokalu pojawił się gitarzysta Konrad Niedzwiecki. Patryk Seth Dżaman, - wokalista zespołu po przejęciu gitary, zabrał się za odgrywanie partii rytmicznej utworu. Tak z uśmiechem - na luzie - muzycy zakończyli wieczór.Pomimo wielkiej różnorodności stylów i gatunków, widocznego zapału młodych, trudno mówić o tym, że na koszalińskiej scenie pojawia się coś interesującego. A może właśnie określenie „Koszalińska Scena Muzyczna” doskonale opisuje miniony wieczór. Nic świeżego, covery i odwołania do lat 90. ubiegłego wieku. Poza tym młodzi bez złości, buntu, kontestacji - dzielący się życzliwie swoją pasją. Czyżby nawet w środowisko amatorskich muzyków wrosło już pokolenie oczekujące poklasku i uznania. Może dlatego przez cały wieczór brzmiał repertuar dla inż. Mamonia - sprawdzony, ale zagrany bez polotu.
26 Lutego 2016 godz. 11:20
Robert Kuliński
 

Trzy temperamenty

Czwartkowy wieczór w Pubie z Innej Beczki dla miłośników free impro, był czymś więcej niż ucztą. Trio Mazurkiewicz, Mełech i Trilla, zaprezentowało muzykę, która przeniosła publiczność w zupełnie inny wymiar. Pub Z Innej Beczki na łamach naszego portalu traktowany jest już z niemałym nabożeństwem. Wynika to z tego, że propozycja koncertowa, jaką przygotowuje ekipa lokalu, zachwyca oryginalnością i jakością. Jednak miniony koncert był tak poruszający, że  dotychczasowa estyma cyklu „Jazz w Beczce” przekroczyła granicę skali. Zespół, który tworzą znamienite osobistości, nie mógł zawieść, choć swobodna improwizacja to temat niesłychanie trudny. Trzech muzyków o zupełnie innych temperamentach, scaliło swoją muzyczną inwencję, proponując sztukę – bo tak należy traktować muzykę - najwyższej próby. Grupą umownie dowodził Jacek Mazurkiewicz, znany już koszalińskiej publiczności autor wspaniałej „3Fonii”, którą zaprezentował właśnie w Beczce w 2014 roku. Kontrabasista w układzie tria stał się ostoją - punktem zaczepienia, czy odnośnikiem przypominającym o kierunku muzycznych poczynań pozostałym. Transowy puls nadawał „kompozycjom” wytrawnego smaku.  Mazurkiewicz z wyczuciem i dbałością o całokształt występu, stonował swoje dźwiękowe chuligaństwo. Dzięki temu powstała fantastyczna klamra, czy spoiwo dla trzech, jakże różnych charakterów twórczych      Postacią najbardziej absorbującą bębenki uszne był Vasco Trilla. Hiszpański perkusista obdarzony niebywałą wyobraźnią. Czym byłaby jednak sama fantazja, bez mistrzowskiego warsztatu? Trilla  nie ogranicza się jedynie do naciągów i blach - cały instrument traktuje jako doskonałe narzędzie generowania dźwięków. Przestrzenie jakie potrafił wydobyć ze zwykłego ride'a za pomocą smyczka, czy  harmonie dobierane z rozmaitego rodzaju perkusjonaliów, zaskoczyły nawet zagorzałych miłośników free impro.     Całości przewodził, najbardziej tradycyjny w formie, klarnet Piotra Mełecha. Na tle „sonorów” bębnów i niemiłosiernym transie kontrabasu, artysta zaiskrzył ognikami słowiańskiego ducha. Może to brzmieć pretensjonalnie, ale Mełech w istocie wzbogacił ambientowy szkielet, ludową śpiewnością. Nie znaczy to, że jego  poszukiwania miały charakter folkowy. Bardziej chodzi o klimat i figlarność, można nawet rzec sowizdrzalstwo wygrywanych dźwięków.Ważne w opisie minionego koncertu to fakt, że artyści byli różni, ale nie podkreślali swojej odrębności nachalnym kontrastem. Można wręcz powiedzieć, że kilka razy muzycy skręcili w stronę wspólnego jamowania, ale były to momenty, od których odbijali się,  zataczając coraz to bardziej zamaszyste kręgi muzycznej eksploracji. Wydarzenie w malutkim pubie  zapadnie w pamięci autora tych słów na bardzo długo.   Tak różnorodnej podróży muzycznej warto było się oddać w całości. Tym bardziej, że nie był to improwizatorski hard core. Dźwiękowa eskapada tria była pełna lekkości i światła. Pomimo wielu elementów abstrakcyjnych, narowistych zwrotów akcji, całość splatała się w we wspólnym (kolektywnym?) docieraniu do podstawowych braw, co oczywiście nie nastąpiło. Najbardziej urzekającym w koncertach tego typu twórców, jest element niedopowiedzenia, co wyostrza apetyt na więcej.        Koncert był wspaniały ze wszech miar. Słyszeć wybitnych instrumentalistów w artystycznej kreacji, to bezcenne doświadczenie, tym bardziej, że dało się wyczuć dystans i za razem wielką miłość do muzyki. Cieszy też fakt, że coraz więcej osób chętnie zasila grono beczkowej publiczności.Występ tria oprócz prezentacji improwizacji na polu formy, treści, barw oraz tekstury brzmienia, wywołał też refleksję. Jak wielu elementów muzycznych jesteśmy pozbawieni w codziennym życiu?  Nie ma już miejsca na coś poza standard w powszechnym obiegu. Rozmyślania można zakończyć smutnym stwierdzeniem, że za sprawą rozgłośni radiowych, stacji telewizyjnych i sponsorowanych kanałów w internecie, de facto jesteśmy ogłuszani. Dlatego warto śledzić wydarzenia w Beczce, po to by usłyszeć.
21 Lutego 2016 godz. 11:00
Robert Kuliński
 

Dinozaury nie chcą wyginąć

Jary, czyli Krzysztof Jaryczewski wystąpił w Kawałku Podłogi. Nowa formacja Jary OZ, to propozycja dla miłośników starego rocka i twórczości jego macierzystej grupy, Oddziału Zamkniętego. Klub przy ul. Piastowskiej pękał w szwach. Koncertowa propozycja sobotniego wieczoru w Kawałku, mogłaby być rozpatrywana dwojako. Po pierwsze, czy jest w ogóle sens odgrzewać niegdysiejsze hity, które nigdy nie świadczyły o wysmakowaniu, oficjalnej sceny muzycznej PRLu? Po drugie, w jakiej formie są niedobitki dinozaurów polskiego rocka? Nie ważne jakie triumfy świecił Oddział Zamknięty. Nie ma żadnego znaczenia to, że piosenki jak „Andzia i ja”, „Twój każdy krok”, czy „Debiut” cieszą ucho zagorzałych fanów. Istotnym jest to, czy w rock'n'rollu istnieje coś takiego jak granica wstydu?Nie! Przygotowanie występu Jary OZ, robiło wrażenie. Akustycy i techniczni uwijali się jak w ukropie, żeby scena spełniała wymagania prawdziwych gwiazd. Oprócz Jarego w skład zespołu wchodzą przecież Krzysztof Zawadka (gitara starego Oddziału) i Zbyszek Bieniak (wokalista formacji w latach 80.). Resztę składu dopełnili muzycy współpracujący z Jarym od lat w jego Jary Band. Solidne brzmienie, dobry sprzęt i obsługa sceniczna sugerowały, że po pieczołowitych przygotowaniach odbędzie się coś nadzwyczajnego. Zabrzmi koncert, który powali na kolana i stanie się wielkim powrotem żyjących na marginesie dinozaurów. Muzycy udowodnią, że medialny  niebyt nie oznacza wcale  artystycznej emerytury. Napięcie rosło po to, by zabrzmiały pierwsze ogniskowe  akordy do piosenki „Ich marzenia”.  G – dur, D - dur i C - dur - jakież to porywające! I jeszcze ten tekst sprzed ponad trzydziestu lat, wyśpiewany z niemałym przejęciem przez blisko sześćdziesięcioletniego lidera. Pobłażliwy uśmiech sam cisnął się na usta. Geriatria udająca młodzież, proklamująca buntownicze teksty o poziomie uwrażliwionego na niesprawiedliwość świata licealisty, mogłaby się obronić. Byłoby to możliwe tylko wtedy, gdyby warstwa muzyczna proponowała coś wiekopomnego, niebanalnego i odznaczającego się wyjątkowym charakterem. Chyba każdy miłośnik polskiego rocka zna większość przebojów Oddziału Zamkniętego i wie, że w przypadku tej orkiestry trudno mówić o kunszcie kompozytorskim. Zabrakło ogniska i drewnianej podłogi, aby potupaja mogła odbyć się we właściwych warunkach. Tak!Pomijając "treściwość" i "artyzm" repretuaru Jarego z kolegami, trzeba podkreślić, że w przypadku tych dinozaurów nie ma mowy o fuszerce. Wspomniane pieczołowite przygotowania sceny, nie były bezzasadne. Dinozaury pokazały klasę wykonawczą. Pierwsza część koncertu upłynęła przy dźwiękach gitar akustycznych. Hity jak „Świat rad”, „Na to nie ma ceny”, czy „Debiut” zachwyciły publiczność innym od oryginału aranżem. Muzycy przeplatali hiciory nowymi kompozycjami, zapowiadającymi nadchodzącą pytę. Oczywiście musiały zabrzmieć także charakterystyczne dla polskiego rocka ballady rozliczeniowe. Publiczność wspierała Jarego i Bieniaka prawdziwym chórem zjednoczonych gardeł.Druga część wieczoru wybrzmiała już w pełni wymiarowo – z prądem. Na to czekali słuchacze. „Twój każdy krok” poderwał posiwiałą młodzież pod scenę i w klubie rozkręciła się prawdziwa rock'n'rollowa impreza. Niektórzy starali się nawet potańczyć w parach. Inni fani Oddziału, którym czas wplótł we włosy srebrzyste pasma, wygładził „zaczes” i odprasował kanty, starali się uwiecznić fragmenty występu swoich dinozaurów za pomocą telefonów komórkowych. Party trwało do późnej nocy.Support dał ognia Należy zwrócić uwagę na zespół, który supportowal Jarego i spółkę. Grupa Out zaprezentowała swoje wersje najbardziej znanych kompozycji hard rocka. Jeśli już odwoływać się do mistrzów gatunku, to należy to robić z szacunkiem. Kwartet ze Słupska poszedł nawet o krok dalej. Muzycy ze zwykłego odgrywania cudzego repertuaru, uczynił prawdziwą sztukę. Rzadko słyszy się tak solidne brzmienie i zgranie nawet w gronie starych wyjadaczy. Muzycy pochwalili się także swoją pomysłowością, bo kompozycje choćby Joego Bonamassy „The ballad of John Henry”, „Noc komety” Budki Suflera, czy niestandardowa wersja „Balck dog” Led Zeppelin - robiły wrażenie. Komiczni rockmaniWieczór udał się znakomicie. Gitary zabrzmiały soczyście. Publiczność rozpromienionymi licami, oklaskami i okrzykami pełnymi zachwytu, dawała znak, że bawi się nad wyraz świetnie. Nie zauważała dysonansu, ani śmieszności nobliwych rockmanów wykonujących banalne songi. Liźnięta upływem czasu twarz lidera głównej formacji wieczoru, nadal wykręcała się w scenicznej manierze. Rączki śmigały po gryfie w  prostych układach akordowych, ale poczynania „grupy rekonstrukcyjnej” Jary OZ mogły zachwycić tylko zagorzałych fanów. 
20 Lutego 2016 godz. 11:21
Robert Kuliński
 

Rysy z klimatem

Propozycja koncertowa zespołu Centrum Kultury 105 sprawiła, że piątkowy wieczór upłynął w tanecznym rytmie. Na scenie Clubu 105 zaprezentowali się młodzi artyści z formacji Rysy. Duet zachwycił liczną publiczność, choć pląsy pod sceną nie były specjalnie zamaszyste. Muzyka elektroniczna w naszym kraju nie grzeszy świeżością, ale należy zauważyć, że w końcu pojawiają się wykonawcy bez kompleksów. Młodzi artyści odważnie czerpią z wzorców zachodnich, a Rysy to jeden z najznamienitszych przykładów zastosowania mądrej inspiracji. Kompozycje duetu odwołują się do na nowo odkrywanej w nadwiślańskim kraju stylistyki IDM. To  tak naprawdę  zgubna łatka, ale przynajmniej kieruje skojarzenia w kierunku wybitnych jak np. Autechre. Nie można też pominąć wpływów klasyki techno, ale w wydaniu absolutnie niebanalnym, choćby z Underworldem w tle. Oczywiście to skojarzenia przywołujące  najwybitniejszych, a mają służyć jedynie nakreśleniu brzmienia polskiej formacji, bo Rysy posiadają swój własny klimat. Puls i rozkręcające się partie rytmiczne, okraszone były głębią eterycznych plam dźwięku. Szczypta mroku i oszczędna melodyka, a wszystko zaserwowane z ogromną dbałością detal. Koncert udał się doskonale, pomimo że taneczny rytm nie był dominującą atrakcją wieczoru. Koszalinianie przyszyli przede wszystkim posłuchać. Niewielka grupa wzbogacała swoją obecność fizyczną rytmicznym ruchem. Po zakończeniu występu artyści byli wywoływani na scenę aż dwukrotnie. Publiczność  nie miała zamiaru pozwolić na to, aby tak wspaniały koncert zakończył się bez bisów. Burza oklasków huknęła w Clubie 105 także, kiedy nastał już definitywny koniec muzycznego spotkania. OD AUTORAWieczór był bardzo udany i cieszy fakt, że była to propozycja inna niż zwykle. Oby więcej młodych, parających się elektroniką. Jeśli koncert grupy Rysy jest zwiastunem „dobrej zmiany”, czyli tego, że CK 105 pozbywa się rockowo – metalowych butów, to tylko przyklasnąć.  
23 Stycznia 2016 godz. 1:01
Robert Kuliński
 

Publiczność chciała hard'n'heavy

Frekwencja podczas wieczoru z muzyką heavy metalową i hard rockową pokazała, że publiczność w Koszalinie ma głód tego typu imprez. Pomimo, że nie wszystkie zespoły prezentowały solidne brzmienie i muzyczny poziom, fani ostrych gitar przyjęli artystów z entuzjazmem. Koncert wypełniła twórczość trzech formacji: So Long, Fantomima oraz Steel Drunk. Zapowiedź imprezy była jednoznaczna - hard'n'heavy - miłośnik świeżości, innowacyjności, czy po porostu czegoś oryginalnego, mógł spokojnie odpuścić sobie piątkowy wieczór w Kawałku Podłogi. Zabrzmiały siermiężne riffy odwołujące się do klasyki heavy metalu i hard rocka. Nic ponad ramy gatunkowe. Żadnego przełamywania konwencji, a jedynie repertuar zagrany – można by rzec – po bożemu. Szczególnym urokiem odznaczyła się formacja So Long. Muzycy czerpią z pierwocin ostrego grania. Pewnie chcieliby zabrzmieć rasowo, tak jak wczesne Judas Priest, ale brak ku temu jeszcze umiejętności i obycia scenicznego. Przynajmniej takie wrażenie można było odnieść widząc wokalistę kryjącego się za ciemnymi okularami i słysząc co chwila wysypującą się perkusję oraz błądzenie po obrzeżach rocka psychodelicznego z przełomu lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Bluesowe pochody wybrzmiewały kanciatą motoryką. Wokalista gubił tonację, ale twardo starał się popiskiwać wedle żelaznych prawideł stylu. Do tego rozjeżdżająca się sekcja. Nie mogło się udać - a jednak. Od muzyków biła szczerość, zaangażowanie i wielki entuzjazm. Publiczność zrewanżowała się ciepłym przyjęciem i burzą oklasków. Zespół So Long zagrał tak pokracznie, że miało to swój urok. Zupełnie inaczej wypadła formacja Fantomima. Trio przeniosło słuchaczy w do przełomu lat 80. i 90. Był to szczególny okres wielkiej popularności metalu, który normalnie śmigał na antenie MTV w towarzystwie innych, mniej ekstremalnych stylów. Wyobraźmy sobie zespół Metallica, który stoi okrakiem pomiędzy „...And the justice for all” a „Czarnym albumem”. Dorzućmy do tego wokal Oleja z Proletaryatu, kiedy to w TVP można było oglądać program Clipol i słuchać jak to polscy wokaliści  naśladują na przemian manierę Hetfielda lub stosują tzw. zawodzenie w stylu Seattle. Do tej mikstury wplećmy najbardziej kiczowaty okres radosnej twórczości Guns N' Ross, a przede wszystkim solówkowe tandeciarstwo Slasha – który z niezrozumiałych dla autora względów, wśród wielu gitarzystów jawi się jako bożyszcze. Muzycy zaprezentowali bardzo pieczołowicie przygotowany materiał, który mógłby zachwycić, ale dobre trzydzieści lat temu. Na scenie wystąpił kolejny, miliardowy zespół parający się kopiarstwem i to rażącym. Atrakcyjność repertuaru Fantomimy, jest wątpliwa. Słuchacze poszukujący choć cienia jakiejkolwiek, autorskiej inwencji muzyków, mogliby nabawić się zajadów od ustawicznego ziewania. Szkoda, bo dało się słyszeć, że muzycy są ambitni, ponieważ porywają się na bardzo rozbudowane formy. Mimo to odegrane zostały kolejne kalki metalowo - hardrockowych rozwiązań, które już dawno przebrzmiały nawet na antenie MTV. Publiczność ponownie nie zawiodła i nagrodziła młodych muzyków solidną dawką oklasków oraz okrzyków entuzjazmu. Można by to wytłumaczyć socjologicznym tworem - postacią pewnego inżyniera z „Rejsu” Piwowskiego, ale ileż to razy już na naszych łamach to dźwięczne nazwisko pojawiało się w kontekście koszalińskiej sceny muzycznej.Wieczór należał do młodych zawodowców ze Steel Drunk. Formacja doskonale radzi sobie z odgrzewaniem zatęchłej stylistyki hard rocka. Wbrew pozorom nie trzeba zbyt wiele, aby tego dokonać. Chodzi o dystans, przymrużenie oka. Bydgoskie trio można śmiało postawić obok takich grup jak Thermit, czy The Toobes, które świetnie balansują pomiędzy pastiszem, a hołdem dla dawnych mistrzów. Publiczność otrzymała to po co przyszła - solidną dawkę starego, niemodnego grania, zaserwowaną z polotem (sekcją grającą równo) oraz szalonym scenicznym show,a także lekką domieszką komizmu.  Słuchacze zostali porwani do wspólnej zabawy. 
Poprzednia
1
2
3
4
5
...
Następna
 

 
Pokaż tydzień
Wczoraj: 
Dzisiaj: 
Jutro: 
Niedziela 
Poniedziałek 
Wtorek 
2022-05-25 
2022-05-26 
Galerie Wideo Kup bilet z eKoszalin
Najnowsze
   
 

Granty Strażackie: W tym roku dotacje dla OSP wyższe o 10 tys. zł!

Kolejne zachodniopomorskie remizy z szansą na zmiany! Są środki na wykonanie prac remontowych, modernizacyjnych oraz konserwatorskich w budynkach OSP oraz w ich otoczeniu. Marszałek województwa przeznaczy z budżetu na ten cel 600 tys. zł. W miniony poniedziałek, 16 maja 2022 r. wystartował nabór wniosków. Nie zabrakło w nim nowości. Najważniejszą jest wyższa kwota dofinansowania, która wyniesie nawet 20 tys. zł.
   
 

Filharmonia Koszalińska: Koncert symfoniczny 27 bm.

Od przeszło czterdziestu lat trzecia dekada maja w Filharmonii Koszalińskiej oznacza oddanie estrady młodym ludziom z Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych. W tym roku będzie tak samo, a jednak inaczej: nie ma już wśród nas profesora Andrzeja Cwojdzińskiego, pomysłodawcy dorocznego koncertu uczniów z zawodową orkiestrą.
   
 

Tragiczny wypadek w Parku Wodnym

W poniedziałkowy wieczór w Parku Wodnym młody mieszkaniec Koszalina podczas kąpieli stracił przytomność. Mimo reanimacji, zmarł. Teraz okoliczności zdarzenia bada prokuratura. Zabezpieczono wszystkie materiały mogące pomóc w ustaleniu przebiegu zdarzenia, w tym zapisy z monitoringu.
TOP galeria
 

Mielno: Artystyczna panorama gminy

Od kilku dni w Mielnie twórcy - goście pleneru Silesia TAK ART wspólnie tworzą oryginalne dzieło sztuki. Są na nim znane nam i wam motywy oraz symbole mieleńskiego regionu. To już 10. międzynarodowy plener plastyczny organizowany przez Silesia Tak Art w Mielnie. Tegoroczna nazwa wydarzenia "Panorama Gminy Mielno" nie jest przypadkowa, ponieważ artyści tworzą panoramę gminy składającą się z 10 obrazów (każdy z nich ukaże wszystkie 8 sołectw Gminy Mielno) - panorama będzie miała łączny wymiar 50 x 700 cm. Oficjalne przedstawienie dzieła odbędzie się właśnie w trakcie sobotniego wernisażu, który stanie się fantastyczną okazją do rozmów z malarzami nie tylko z całej Polski, ale także spoza jej granic. Uroczysty wernisaż odbędzie się w najbliższą sobotę (14.05.2022 o godz. 14:30) w stworzonej przez Centrum Kultury w Mielnie "Przystani Kultura" przy ulicy Chrobrego 45 w Mielnie.
TOP wideo
 

Święto Straży Granicznej w Koszalinie. Prezydent Andrzej Duda wręczy awanse na oficerów

Prezydent Andrzej Duda w Koszalinie: Dziękuję, że okazaliście wielkie serce i zrozumienie naszym sąsiadom z Ukrainy. To, że stworzyliśmy taką relację z naszymi sąsiadami będzie na pokolenia. Dziękuję, że z dumą nosicie polski mundur. Obroniliście naszą granicę i nasze oblicze wobec partnerów z UE.