W stronę rewitalizacji j. Jamna

Jezioro Jamno jest rozległym, płytkim akwenem przybrzeżnym, położonym w północno-zachodniej Polsce. Zgodnie z regionalizacją Kondrackiego (2009) Jamno położone jest na obszarze makroregionu Pobrzeża Koszalińskiego (313.4), w mezoregionie Wybrzeża Słowińskiego (313.41). Pod względem administracyjnym przynależy do Gminy Mielno (powiat koszaliński). 

Jamno jest zbiornikiem o złożonej genezie. Wcześniejsze doniesienia łączyły powstanie tego jeziora z odcięciem dawnej zatoki Morza Bałtyckiego przez piaszczystą mierzeję. Jej aktualna szerokość waha się w przedziale od 350 do 700 m. Badania geologiczne podłoża sugerują, że akwen ten powstał, jako efekt silnej erozji trzech rzek. W późniejszym okresie wypełniły one aluwiami całe obniżenie terenu (Cieśliński 2012). 2 

O „lądowym” pochodzeniu zbiornika świadczy też skład chemiczny jego wód. W przeciwieństwie do zbiorników o genezie lagunowej, jak np. sąsiadujące z Jamnem – Jezioro Bukowo, w omawianym akwenie dominują jony wapnia i wodorowęglany (Cieśliński 2005). 

Jamno klasyfikowane jest jako dziewiąte pod względem wielkości jezioro w Polsce oraz jako trzecie w województwie zachodniopomorskim (Choiński 2007). Jego powierzchnia wynosi 2 239,6 ha. Średnia głębokość zbiornika równa jest 1,4 m, maksymalna zaś 3,9 m. Batymetria zbiornika przedstawiona została na rycinie 1. Linia brzegowa jest stosunkowo słabo rozwinięta, jej długość wynosi 28 300 m. Misa jeziorna ma pojemność 31 528 tysięcy m3. Ze względu na częstotliwość mieszania wody, Jamno klasyfikowane jest jako polimiktyczne (Heese 1997). 

Jezioro podzielone jest na trzy plosa, rozdzielone od południa półwyspami: Podamirowskim i Łabuskim. Najmniejszym pod względem powierzchni jest akwen Jamna zachodniego (Małego), do którego uchodzą wody Strzeżenicy. Do Jamna środkowego (Centralnego) wpływają wody Dzierżęcinki. W jego obrębie znajduje się także połączenie z morzem. Wschodni akwen (Jamno Osieckie) zasilany jest wodami rzeki Unieść. 

Ryc. 1.