Przebojowa Podłoga

Czesław Niemen to (obok Marka Grechuty), nie tylko moim zdaniem największy polski wokalista, muzyk i twórca. Dowodem na to jest stała obecność ich piosenek na antenach radiowych i w repertuarze innych artystów. Możliwość posłuchania ich na żywo to naprawdę duża przyjemność. Taką niewątpliwie mieli wszyscy obecni na środowym koncercie Grażyny Łobaszewskiej w Kawałku Podłogi.

Choć nie należy ona do pierwszej ligi naszego showbiznesu ( raczej z powodu nie tak dużej popularności, a nie umiejętności), to przecież wielu Polaków zna co najmniej dwa przeboje, a do tego jest to przecież świetną wokalistką, z jazzowym feelingiem, „murzyńską” chrypką w głosie.



Z Łobaszewską zaprezentowali się jako muzycy grający jazz-funk, z elementami reggae. W pierwszej części koncertu zabrzmiały głównie utwory z nowej płyty wokalistki. Ponieważ większość widzów słyszała je po raz pierwszy (łącznie z piszącym te słowa) , nie można było oczekiwać wielkiego entuzjazmu na widowni, choć niewątpliwie były to dobre piosenki.

Temperatura zaczęła się podnosić, kiedy po przerwie zaczęły rozbrzmiewać nuty autorstwa Niemena, choć w całkiem innych, czasem dość zaskakujących aranżacjach. Były właściwie same megahity – „Jednego serca”, „Wspomnienie”, „Płonąca stodoła” czy „Dziwny jest ten świat”, który w pewnym momencie zamienił się na chwilę w „The End” Doorsów. Nie zabrakło także przebojów samej Łobaszewskiej – usłyszeliśmy „Brzydkich” i na deser „Czas nas uczy pogody”.

Klub pełen bardzo zadowolonej publiczności doprowadził do bisu. I wszyscy byli usatysfakcjonowani tym trwającym blisko dwie godziny spotkaniem z artystami i duchem wielkiego Czesława.