79. rocznica bitwy o Monte Cassino

Do historii przeszła odwaga odwaga polskich żołnierzy w tej bitwie. Zdobycie klasztoru na Monte Cassino, a także późniejsze walki w Ankonie i Bolonii rozsławiły polskiego żołnierza na cały świat.

Dziś przypominamy przemilczane, niewygodne fakty. Na cmentarzu na Monte Cassino pochowano około 1070 żołnierzy 2. Korpusu Polskiego poległych w atakach na klasztor w maju 1944 roku. Jednak podczas tej bitwy Polacy ginęli częściej, choć niektórzy z nich nie atakowali, ale bronili klasztoru. Kilkaset ich mogił znajduje się na pobliskim cmentarzu niemieckim.

Samych tylko Ślązaków pochowano pod Monte Cassino około 400 – z tego połowa leży na cmentarzu polskim, a połowa – na niemieckim. Wszystko zależało od tego, w jakim mundurze dosięgła ich śmierć. Jest nawet przypadek rodzonych braci, którzy leżą na różnych cmentarzach: jeden poległ szturmując klasztor, a drugi – broniąc go.

W armii Adolfa Hitlera służyć mogło nawet 500 tysięcy Polaków – czyli więcej niż w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i w armii polskiej w ZSRR. Najwięcej z nich wcielono ze Śląska (ok. 350-400 tysięcy, licząc rodaków mieszkających przed wojną w jego polskiej i niemieckiej części) i z Pomorza (ponad 80 tysięcy).

W świetle późniejszych wypadków można sądzić, że poświęcenie II Korpusu Polskiego poszło na marne. Zarzuca się Andersowi bezsensowne wytracanie wojska w walce o interesy aliantów, którzy ostatecznie nas zdradzili i zostawili na pastwę Stalina.

Rząd polski na uchodźstwie znajdował się w 1944 roku w trudnej sytuacji. Odnalezienie przez Niemców grobów ofiar zbrodni katyńskiej w kwietniu 1943 roku Stalin wykorzystał do zerwania stosunków dyplomatycznych. Jednocześnie zaczął tworzyć podwaliny pod posłuszne siebie władze złożone z polskich komunistów. Formowano także polskie oddziały zależne od Kremla i walczące w ramach Armii Czerwonej.Z drugiej strony w 1943 roku miała miejsce konferencja w Teheranie. Postanowiono na niej między innymi, że powojenną wschodnią granicę Polski będzie stanowiła mniej więcej linia Curzona. Oznaczało to, że cały wschód Rzeczypospolitej przypadnie ZSRR.