Informacja dotycząca polityki plików cookies: Informujemy, iż w naszych serwisach internetowych korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Dalsze korzystanie z naszych serwisów, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności. Zamknij.
Koszalin, Poland
sport

Od bombardowań Belgradu po dyskwalifikację z US Open. Novak Djoković – dziecko wiecznej wojny

Autor Art za Arskom Group 10 Września 2020 godz. 12:01
Tenisowy mistrz. Rozkapryszony dzieciak. Człowiek z obsesją zwycięstwa. Antyszczepionkowiec. Filantrop. Furiat. Dziecko wojny. To nie skład dziwacznej drużyny, tylko niezwykle skondensowany opis jednego sportowca – Novaka Djokovicia. Serba, który niedawno za pozornie błahe przewinienie został zdyskwalifikowany z wielkoszlemowego US Open. I który przez ostatnie lata uczciwie na to wykluczenie zapracował, zniechęcając do siebie znaczną większość tenisowego świata. Tego, który zawsze będzie „tym trzecim”, nawet jeśli zostanie sam na szczycie.

Pojawił się na wielkiej tenisowej scenie, kiedy klucze do serc kibiców były już rozdane. Większa część była w rękach szwajcarskiego gentlemana Rogera Federera, nieco mniejsza jego największego rywala, prostolinijnego Hiszpana Rafaela Nadala. Novak Djoković ze swoją wielką sportową klasą pojawił się w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie. Z wielkim prawdopodobieństwem zakończy karierę jako najwybitniejszy zawodnik w historii. Już dziś pod względem liczby wielkoszlemowych triumfów depcze po piętach dwóm wielkim rywalom, a jest od obu młodszy i mniej wyeksploatowany. Jednak najważniejszą dla siebie walkę od lat przegrywał. – Ma bolesną zadrę w sercu, bo chce by cały świat go kochał, a tak się nie dzieje – analizował John McEnroe, legendarny tenisista. Amerykański dziennikarz Ben Rothenberg szedł jeszcze dalej, twierdząc, że najmocniej wspierana przez kibiców trójka tenisistów na świecie to Federer, Nadal, i ten, który akurat gra przeciwko Djokoviciowi. Przez ostatnie miesiące „Nole” zajmował się głównie wbijaniem kolejnych gwoździ do swojej wizerunkowej trumny, zaczynając od organizowania pokazowych turniejów tenisowych na Bałkanach, w trakcie których ignorował wszelkie reguły bezpieczeństwa epidemicznego, a kończąc na kompletnie przypadkowym i ekstremalnie głupim uderzeniu sędziny liniowej piłką, co kosztowało go przeszło ćwierć miliona dolarów w nagrodach i – prawdopodobnie – wielkoszlemowy tytuł. 

Lokalny bohater, globalny wróg publiczny

Analizując dane z Google, Djoković jest najpopularniejszym tenisistą w siedmiu krajach: Serbii, Czarnogórze, Bośni i Hercegowinie, Chorwacji, Słowenii, Kosowie i Macedonii Pólnocnej. Na Bałkanach to lokalny bohater, filantrop wspierający lokalne społeczności, którego fundacja zbudowała 43 przedszkola i wyszkoliła ponad 1500 nauczycieli. Serb miał 12 lat, kiedy przeżył naloty sił NATO, bombardujących jego rodzinny Belgrad. Trenował gdzie tylko mógł, odbijając tysiące razy piłkę o ściany zrujnowanego basenu. Nigdy nie porzucił marzenia o wielkoszlemowym tytule. O byciu największym. O pójściu w ślady Pete’a Samprasa, zwycięzcy Wimbledonu w 1993 roku – pierwszego wielkiego turnieju oglądanego przez małego „Nole”. Jego drogę do wielkości znakomicie pokazała Polka Zuzanna Szyszak w nagrodzonym m.in. na festiwalu w Palermo krótkometrażowym filmie animowanym „Ajde!”. 

– Brakuje mi słów po obejrzeniu „Ajde The Movie”. Ten film przywołał tyle wspomnień, że popłakałem się ze wzruszenia. Jestem zaszczycony tym dziełem sztuki. Zuzanno, zrobisz jeszcze wiele niesamowitych rzeczy w swoim życiu. Kawał dobrej roboty! – napisał po jego obejrzeniu sam Djoković. To był 2015 rok. W oczach kibiców był „tym trzecim”, ale miał spore grono niezwykle zaangażowanych i wiernych fanów, takich jak polska animatorka. Przez te pięć lat tak bardzo zależało mu na uwielbieniu tłumów, że większość całkowicie do siebie zniechęcił. Jak postawiony na głowie Faust: jest częścią tej siły, która wiecznie dobra pragnąc, wiecznie czyni zło. A wszystko zaczęło się od niezwykłego pokazu siły mentalnej, czyli finału US Open w 2015 roku. Tam Djoković zmierzył się z 23 tysiącami rywali. Jednym z nich był Roger Federer, resztę stanowili zachowujący się skandalicznie amerykańscy kibice. Serb zagrał genialnie. Wygrał. Dał pokaz absolutnie kosmicznego tenisa. – Kiedy krzyczeli „Roger, Roger!” wmawiałem sobie, że krzyczą „Novak, Novak!”. Czasami coś takiego daje mi dodatkowego kopa, ale szczerze mówiąc wolałbym mieć trybuny po swojej stronie – przyznawał tenisista. 

Pokonany przez koronawirusa

Po Serbie było doskonale widać, że brak wsparcia trybun nie jest mu w smak. Gorąca, bałkańska krew buzowała w nim, kiedy słyszał gwizdy pod swoim adresem, spowodowane tylko tym, że nie jest Federerem czy Nadalem. Przez lata to w sobie gromadził, aż wreszcie przestał sobie radzić z rolą wroga publicznego, którym stał się zanim tak naprawdę zrobił cokolwiek złego. Więc zaczął coraz bardziej wczuwać się w narzuconą rolę czarnego charakteru. W 2016 roku podczas ATP Finals w przypływie frustracji uderzył piłką w trybuny. Szczęśliwie trafił w puste krzesełko. Zapytany przez dziennikarza, czy nie boi się dyskwalifikacji, wyśmiał go, twierdząc, że równie dobrze mogą rozmawiać o tym, co by było gdyby w hali spadł śnieg. 

W tym samym czasie coraz głośniej zrobiło się o wyznawanych przez niego pseudonaukowych teoriach. Współpracował z „duchowym guru” Pepe Imazem, urazy leczył końskim łożyskiem u kontrowersyjnej znachorki Marijany Novaković, dzielił się ze światem „mądrościami” dotyczącymi uzdrawiającej mocy bośniackich piramid słońca, czy o cząsteczkach wody reagujących na emocje. O ile zamieniając treningi na medytację zaszkodził wyłącznie swojej formie sportowej, o tyle jego działania od wybuchu pandemii koronawirusa były niebezpieczne dla szerokiego grona odbiorców. Nie przestrzegając zaleceń dotyczących izolacji społecznej zorganizował na Bałkanach pokazowe tenisowe turnieje Adria Cup. Kiedy pół świata siedziało zamknięte w domach, „Nole” i spółka nie tylko grali w tenisa, ale też balowali do białego rana. Efekt? Djoković, jego żona, Viktor Troicki, Borna Corić i Grigor Dimitrow złapali koronawirusa. – Nie pytajcie mnie już o moje głupie zachowania. On przebił wszystko – skomentował znany jako największy tenisowy badboy Nick Kyrgios. 

Można zaryzykować stwierdzenie, że gdyby nie wieloletnia walka z całym światem – i zdrowym rozsądkiem – tenisowe władze może spojrzałyby przez palce na kompletnie przypadkowe uderzenie piłką sędzi liniowej w meczu US Open. Po ostatnich koronawirusowych ekscesach Djokovicia ten wybryk był dla nich jak gwiazdka z nieba. Regulamin w jasny sposób pozwalał go zdyskwalifikować, co bez większego zastanowienia szefowie rozgrywek zrobili, korzystając z wymarzonej okazji do utarcia nosa krnąbrnemu zawodnikowi. A że przy okazji turniej medialnie stracił? Że o tryumf bije się tylko grono młodych, wygłodniałych wilczków, bez wielkich gwiazd? Parafrazując Lorda Farquaada, głównego antagonistę z filmu „Shrek”, zdyskwalifikowanie Novaka było dla tenisowych decydentów „poświęceniem, na które są gotowi”.

 

Przyszłość pod znakiem zapytania

US Open wchodzi w decydującą fazę, już bez swojej największej gwiazdy. Na placu boju pozostali zawodnicy drugiego szeregu, będący melodią przyszłości. Legalny bukmacher, firma Totolotek, widzi u mężczyzn faworytów w Daniilu Miedwiediewie (za złotówkę postawioną na jego końcowe zwycięstwo można zarobić 2,25 minus podatek) oraz Dominiku Thiemie, na którego triumf kurs w Totolotku wynosi 2.5. Niżej oceniane są szanse Saszy Zwieriewa (kurs 4.0), a kompletnie bez szans jest wg bukmacherów Pablo Carreno-Busta (do wygrania aż 15 złotych za jedną złotówkę postawioną na jego zwycięstwo, minus podatek). Do momentu niefortunnego incydentu murowanym faworytem był oczywiście Djoković. Sam przez swoją głupotę stracił co najmniej ćwierć miliona dolarów, a gracze, którzy na niego stawiali też mocno dostali po kieszeni. Dla Serba to jednak najmniejszy z problemów. Straty wizerunkowe są nieporównanie większe. Uderzając piłką Bogu ducha winną kobietę ostatecznie dokonał swojej transformacji z postaci na siłę wtłoczonej w rolę wroga publicznego, do pełnokrwistego czarnego charakteru, którym stał się na własne życzenie. Misja wyprowadzenia jego wizerunku na prostą jest na tyle straceńcza, że tym razem naprawdę przydałby mu się szaman, znachor, guru, albo piramidy słońca.  

Czytaj też

Gry w tenisa nauczyłam się na PlayStation

Art, fot. Instagram/Iga Świątek - 9 Października 2020 godz. 14:25
Jest na ustach nie tylko całej sportowej Polski, ale i Europy, a także tenisowego świata. Ta urodzona 19 lat temu w przeddzień Dnia Dziecka warszawianka kocha Grappę. Na co dzień słucha „Pink Floyd”, „Santanę”, „Coldplay”, czy „AC/DC”. Sama gra na ukueli. Choć nie ma prawa jazdy, jeździ hybrydowym SUV-em lexusa. Jej życiowe motto: "Nie budzisz się każdego ranka, aby robić tylko zwyczajne rzeczy”, a w sobotę o godz. 15.00 stanie przed szansą zdobycia 2,0 mln euro. Iga Świątek - bo o niej mowa – w telewizyjnym studiu Eurosportu wyznała: „Gry w tenisa nauczyłem się na moim PlayStation”. Nie ważne, że był to tylko żart. W czwartek na korcie  Philippe-Chatriera można było zobaczyć w jej grze spore podobieństwo do „Tennis World Tour”. Świątek zdobywała punkt po punkcie realizując kolejne polecenia: „Kliknij, aby podać precyzyjny serwis. Znów kliknij, aby skierować uderzenie z ziemi w róg kortu”. Grała jak dobrze zaprogramowana maszyna. Kolejna rywalka była zaledwie tłem dla niej i jej „wydajnego” tenisa.    Mecze Świątek:  6:1, 6:2 z Vondrousovą w 1 h i 5 min. 6:1, 6:4 z Hsieh w 1 h i 8 min. 6:3, 6:2 z Bouchard w 1 h i 15 min. 6:1, 6:2 z Halep w 1 h i 9 min. 6:3, 6:1 z Trevisan w 1 h i 20 min. 6:2, 6:1 z Podoroską w 1 h i 10 min.   Egzamin dojrzałości Córka Tomasza Świątka, wioślarza i olimpijczyka z Seulu nie zaniedbuje nauki. W tym roku zdała egzamin maturalny. Z języka polskiego uzyskała 83 proc., a z podstawowych egzaminów z języka angielskiego i matematyki po 100 proc. 19-latka podeszła też do egzaminów rozszerzonych z języka angielskiego i matematyki. W tym pierwszym przypadku uzyskała 96 proc., a w drugim 66 proc.        Przy kasie Za awans do finału French Open zainkasowała 1,6 mln euro. Łączna pula nagród w tegorocznym French Open wynosi 38 mln euro, czyli 4,7 mln mniej niż rok temu. W 2019 roku triumfowali Asleigh Barty i Rafael Nadal, którzy za wygrane otrzymali po 2,3 mln euro. Iga awansuje także w światowym rankingu tenisistek WTA. Obecnie plasuje się w nim na 54. pozycji a najpewniej zajmie 24. lokatę. Iga przed dwoma miesiącami rozpoczęła współpracę z japońską marką Lexus. Polskie przedstawicielstwo marki użyczyło jej hybrydowego SUV-a. Póki co tenisistka nie prowadzi go sama. Po prostu nie zdążyła jeszcze zdać egzaminu na prawo jazdy.   Wokół „19” 19 lat temu - w 2001 roku - Kim Clijsters awansowała do finału Rolanda Garrosa. Belgijska tenisistka miała wówczas 18 lat i przegrała z o wiele bardziej doświadczoną Jennifer Capriati. Teraz w tym samym miejscu znalazła się Iga Świątek.  Jest najmłodszą zawodniczką, która zagra w najważniejszym spotkaniu tego turnieju właśnie od czasów Clijsters. Choć wszyscy w krajowi znawcy tenisa podkreślają, że Iga ma dopiero 19 lat i tak naprawdę w seniorskim tenisie jest dopiero drugi sezon, to gwiazdy kobiecego tenisa swoje triumfy zaczynały jeszcze wcześniej. W 1979 roku Tracy Austin triumfowała w US Open mając 16 lat i 270 dni. Dwa lata później była już podwójną nowojorską mistrzynią i były to jej jedyne zwycięstwa w turniejach Wielkiego Szlema. Dekadę później Arantxa Sanchez Vicario sięgnęła po tytuł we French Open w wieku 17 lat i 174 dni. W 1990 roku Monica Seles miała zaledwie 16 lat i 189 dni, kiedy również wygrywała na kortach Rolanda Garrosa.  Mistrzynie Wielkiego Szlema przed 18. urodzinami:   Martina Hingis (Australian Open 1997) - 16 lat 117 dni Monica Seles (French Open 1990) - 16 lat 189 dni Tracy Austin (US Open 1979) - 16 lat 270 dni Maria Szarapowa (wimbledon 2004) - 17 lat 75 dni Arantxa Sanchez Vicario (French Open 1989) - 17 lat 174 dni Serena Williams (US Open 1999) - 17 lat 350 dni Steffi Graf (French Open 1987) - 17 lat 357 dni   Iga odnosiła liczne sukcesy jako juniorka. Ten największy to wygrany w 2018 roku Wimbledon – Iga pokonała w finale 6:4, 6:2 Leoni Küng ze Szwajcarii i została czwartą Polką z juniorskim tytułem na londyńskiej trawie, po Aleksandrze Olszy oraz Agnieszce i Urszuli Radwańskich. Drugi juniorski wielkoszlemowy triumf Świątek odniosła w deblu na kortach Rolanda Garrosa w 2017 r. w parze z Amerykanką Caty McNally. W tym samym roku z Mają Chwalińską doszła też do finału Australian Open. W seniorskim Australian Open zadebiutowała mając 17 lat i 229 dni.   Team Świątek   Stałym członkiem sztabu trenerskiego Igi Świątek jest psycholog sportowy Daria Abramowicz, która razem z trenerem Piotrem Sierzputowskim jeździ z Igą na turnieje. Obecność psychologa nie jest przypadkowa – w młodości Iga często miała problemy z panowaniem nad emocjami na korcie, potrafiła wybuchnąć po nieudanych zagraniach i stracić kontrolę nad meczem. „Daria bardzo mi pomaga, przed meczem z Simoną Halep w Paryżu nastawiła mnie pozytywnie do pojedynku. Dzięki temu umiałam przejąć inicjatywę” – mówiła Iga po pokonaniu rozstawionej z nr 1 Rumunki w Paryżu. Od Darii dostała też kiedyś ukulele – instrument muzyczny ma pomóc w lepszym kontrolowaniu emocji. Iga jest kociarą – na razie w domu jest tylko jeden kot – czarna Grappa, ale „kiedyś będzie chciała ich mieć więcej”. Skąd nazwa Grappa? „Cóż… można się chyba domyślać” – uśmiechnęła się Iga. Czyżby jakaś domowa degustacja po włoskich wakacjach? Pearl Jam, Red Hot Chilli Peppers, Pink Floyd, Santana, Coldplay, AC/DC – to nie jest radiowa lista „starych przebojów”, ale playlista Igi Świątek! Skąd taka fascynacja rockową muzyką sprzed lat? „Kiedy jeździłam na turnieje, takiej muzyki słuchali moi trenerzy. I jakoś to ze z mną zostało, spodobało mi się” – wspomina Iga. Lubi czytać. Przeważnie sięga po historyczne książki Kena Folletta, ale… „To są zazwyczaj grube tomiska, więc czasem czuję, że potrzebuję czegoś lżejszego. Wtedy sięgam np. po Dana Browna albo jakieś kryminały – wyznaje.      Finał Rolanda-Garrosa Iga awansując do finału French Open, została dopiero trzecią Polką, która zagra w decydującym meczu turnieju wielkoszlemowego. Żadnej z jej poprzedniczek nie udało się sięgnąć po tytuł. Świątek poszła teraz w ślady Jadwigi Jędrzejowskiej, która dotarła do finału zmagań na kortach im. Rolanda Garrosa w 1939 roku. W tej samej edycji triumfowała w deblu. Poza tym słynna przed laty zawodniczka wystąpiła dwa razy w pojedynku o tytuł w 1937 roku - w Wimbledonie i w US Open. Radwańska osiem lat temu przegrała decydujący mecz Wimbledonu.  „Wydaje się to nierealne. Z jednej strony wiem, że potrafię grać świetnie w tenisa. Z drugiej strony jest to dla mnie trochę zaskakujące. Nigdy bym nie pomyślał, że będę w finale. To szaleństwo – mówi Świątek. „To dla mnie niesamowite, jak spełnienie marzeń. „Myślę, że to mnie uderzy po turnieju. Teraz po prostu żyję snem. Chcę tylko skupić się na innych meczach. Potem będę się cieszyć wszystkim ” – dodaje.